Memories – Zomer 1976, het litteken van mijn leven

Ik lees in de gazetten
en hoor op de radio
dat de felle hitte voorbij is,
maar niet de zomer 2018.

De zomerrecords
anno 1911, 1947, 1976 en 2014
zijn nog niet absoluut.

Absoluut was wat mij overkwam tijdens die moordende zomerdagen van 1976.

Twee maanden flat gehuurd in Blankenberge
voor vrouw en kinderen
en zelf te vaak over en weer rijden
voor reportages en ander journalistiek werk.
Het moest een droomzomer worden.
Het kon niet meer op, toen.

Het internet en mobiele telefoons moesten nog uitgevonden worden.
Mensen spraken nog met mekaar aan de telefoon.
Teksten werden gemaakt op schrijfmachines
en
samen met foto’s
op redacties afgeleverd.

Kranten genoeg toen,
weekbladen genoeg toen,
magazines genoeg
plus wat radiowerk erbij.

Boeiend, spannend, nooit vervelend.
Ja, het leven was mooi.

Tot iemand me op het strand zegde dat hij
op de radio
had gehoord dat De Standaard Groep van Albert De Smaele
door de Brusselse handelsrechtbank bankroet was verklaard.

Een complete verrassing,
ook voor De Smaele
die het eerst had over een vergissing,
daarna over een snelle doorstart
en tenslotte in het openbaar zijn mond nooit meer opende.

De Standaard Groep was zowat het eerste persconcern
zoals er nu een drietal zijn.

Een vracht kranten en weekbladen
virtueel in één hand verzameld
plus een gelijknamige boekhandel
en idem een grote drukkerij
en noem maar op.

Het moet zijn dat één van de schakels was gebroken
en de hele lading te pletter was gestort.

Dagenlang heb ik aan de zee met mijn oor op een haastig gekocht draagbaar radiootje gelegen.
Om alle nieuwsbulletins te kunnen horen.

Met de kinderen op het strand spelen,
dat ging me niet meer af
en leuk op een terras gaan zitten nog minder.

Het slechte nieuws zwol aan met de dag en met het uur.

Ik zag collega Louis De Lentdecker
op een grijs tv-scherm huilen
omdat zijn krant,
zijn Het Nieuwsblad,
niet meer gedrukt werd.

Niet alleen zijn Het Nieuwsblad,
ook mijn Het Nieuwsblad.

De krant De Standaard verscheen ook niet meer.
Evenmin als mijn weekbladen Zie, TV-Ekspres en Zondagnieuws.

Dankzij het geld van de Antwerpse reder André Leysen
konden finaal Het Nieuwsblad en De Standaard aan een nieuw leven begonnen
met andere bazen
en onder het vaandel van de VUM,
zijnde Vlaamse Uitgeversmaatschappij.

In de loop der jaren veranderde de naam
in Corelio (2006)
en Mediahuis (2013).

Na de afhandeling van het bankroet van De Standaard Groep
bleek er geen geld te zijn om alle personeel en medewerkers uit te betalen.

De oude wet bepaalde dat wij NIET tot de bevoorrechte schuldeisers behoorden.
Alle activa die ten gelde kon worden gemaakt
waren ten voordele van de sociale fondsen
en de fiscus.

Op een moment dat ik aan de beklimming van een hoge berg bezig was,
rolde ik op de bodem van een diepe put.

Jawel,
ik ben weggeraakt uit die put
om terecht te komen bij druksels die later eveneens bankroet gingen.

De Kracht van het Kapitalisme,
ik weet er alles over.
De tweede zelfredding uit de put heeft jaren van mijn beste krachten gekost.

De top van de hoogste berg
die ik wilde beklimmen in de zomer van 1976
heb ik nooit bereikt.

Ik heb leren leven met een panorama vanop een heuvel.
Aan hoge bergen heb ik nooit meer gedacht.
En dat is maar goed ook.
Ik ben tenslotte maar een werkmens.