Vroegere geschriften 47 – Ze liet zich in de gevangenis bezoeken door journalisten

Geplaatst op 17/08/202220/08/2022 door Gust Verwerft

Zo begint ons boek De Parachutemoord

Het zou nooit tot een proces komen.
Dat was de mening van al wie het zogezegd kon weten.
Tot in de hoogste kringen van justitie werd er rekening mee gehouden, misschien zelfs heimelijk gehoopt dat Els ‘Babs’ Clottemans zelfmoord zou plegen.
Tweemaal had ze het al geprobeerd. Na haar aanhouding in januari 2007 en haar voorlopige vrijlating in januari 2008 heeft ze er de kans toe gehad.

Om die nare gedachten uit haar hoofd te bannen heeft ze na haar vrijlating een jaar lang intensief therapie gevolgd in Gent. De Els Clottemans van toen bestaat niet meer. In de herfst van 2010 was het lelijke eendje van vroeger een zelfbewuste jonge vrouw geworden die een heilzame invloed had op anderen.

In Anderlecht, in de wijk Goede Lucht, waar ze tot voor haar proces anderhalf jaar lesgaf in de lagere school, was ze graag gezien bij de leerlingen, hun ouders en de andere leerkrachten.

In Ternat, waar ze altijd heeft gewoond, weet geen mens een kwaad woord te zeggen over Els en evenmin over haar familie, waarvan de meeste leden werkzaam zijn in de zachte sociale sector.
En is Els niet een tijdlang in Zuid-Amerika geweest voor welzijnswerk?

In de aanloop naar dit proces werd dit meisje voorgesteld als zélf het slachtoffer van een onfrisse driehoeksverhouding waarin ze tegen haar zin werd meegesleept. Rijpe mannen zouden van haar onschuld hebben geprofiteerd en gulzig genoten hebben van haar lijf.

Met haar grote intelligentie slaagde zij er moeiteloos in de media te bespelen.
Ze lekte foto’s waarop het slachtoffer te zien was aan de zijde van haar minnaar.
Foto’s die voor de media heel wat waard waren, maar in Lier de ultieme vernedering betekenden voor de bedrogen echtgenoot.

Zonder dat haar advocaten het wisten, liet ze zich in de gevangenis bezoeken door journalisten. Iedere reporter kon zich door haar laten opbellen. Ze werkte gretig mee aan duidingsprogramma’s op tv.

Ze was gul met interviews in de populaire weekbladen.
Daarin werd vooral aangeklaagd dat het onderzoek eenzijdig was gebeurd en dat er heus nog anderen in aanmerking kwamen om de moordenaar van Els Van Doren te zijn.

In het andere kamp bleef het stil.
Openbaar aanklager Patrick Boyen mocht niet antwoorden en advocaat Jef Vermassen wilde niet reageren, in opdracht van de familie van het slachtoffer.
Niet verwonderlijk dat de publieke opinie de kant ging kiezen van het mollige meisje met de aaibaarheidsfactor van een teddybeer.

Op die manier ontstond het imago van een onschuldig meisje dat bij velen voorgoed intact is gebleven. (…)

In september en oktober 2010 heeft Els Clottemans dan toch een maand voor de volksrechters gestaan, vier jaar na de tragedie in Zwartberg. (…)

Clottemans moest zich blijkbaar ook verantwoorden tegenover tientallen journalisten, van wie de meerderheid nooit eerder een assisenzaal van dichtbij had gezien.

Vanuit het Hof van Assisen in Tongeren overstroomden de sterke verhalen eerst ons land, daarna de helft van de beschaafde wereld.
Meestal werd geschreven en geblokletterd in zwart en wit, zelden in pasteltinten.

Televisie, radio en de sociale media bleven wekenlang ononderbroken kleine en grote nieuwtjes over dit proces brengen. (…)