Vorige geschriften 42 – Vincent had twee Neles. Een voor in bed en een voor het geld

Geplaatst op 07/08/202207/08/2022 door Gust Verwerft

Fragmenten uit onze vorige boeken

(…)

Liefde is blind, dat weten we al veel langer.
Maar diezelfde liefde wordt levensgevaarlijk als ze gecombineerd wordt met grenzeloze naïviteit en de onweerstaanbare prikkel van het moederschap.

De mooie Nele Bruneel (25) uit Harelbeke was de enige vrouw die de pathologische fantasieën van haar minnaar Vincent Vanderschelde uit Marke geloofde.
Hij betoverde haar in bed en maakte van de zachte, brave Nele een moordmachine die gericht was tegen zijn eigen vrouw, die eveneens Nele heette.

In zijn stoutste erotische waanbeelden zag hij zichzelf vrijen met de twee Neles tegelijk.
De ene Nele had hij nodig voor zijn lustbeleving, de andere voor het financiële comfort.
Na vier maanden kwamen de boze geesten uit de fles.

(…)

Bij de weeftouwenproducent NV Van de Wiele in Marke staat Vincent in een afdeling met vijftig vrouwen, over het algemeen jong en gulzig.
Hij neemt er als inpakker de taak over van Nele Bruneel die met haar vriend Barre samenwoont.
Nele wordt nu op het werk de chef van Vincent.
Ze bezorgt hem de bonnen met de orders die hij moet uitvoeren.

‘Dag Nele, ik heb thuis ook een Nele, mijn vrouw, een Oostendse.
Mooie naam, mooi meisje.’

Vincent is vriendelijk tegen de Nele van het werk.
Veel vriendelijker dan tegen de Nele van thuis.
Hun huwelijk is na acht jaar uitgeblust maar ze zwijgen er allebei over.

De ouderparen waren begin 1995 niet zo gelukkig toen ze hoorden dat Vincent en Nele al alles hadden geregeld om te kunnen trouwen.
Ze waren zo jong.
Ze hadden elkaar leren kennen tijdens vakantiewerk in het hotel Royal Albert in Oostende.
(…)
De gladde Vincent had de ernstige Nele algauw overdonderd.
Na een week werd er al gevrijd in het hotel.

Hij had haar een brief bezorgd waarin hij beweerde op school gepest te zijn geweest.
‘Ik heb er een minderwaardigheidscomplex aan overgehouden’, schreef hij.
‘Maar bij jou voel ik me openbloeien, jij kan me alles leren en ik zal altijd aanvaarden dat jij mij leidt.’

Vincent overlaadde zijn eerste Nele met complimentjes,
belde haar voortdurend op,
schreef talloze onleesbare maar goedbedoelde liefdesbrieven
en wrong zich bijna letterlijk de ouderlijke woning binnen.

Hij stond er eens op een ochtend in de keuken pannenkoeken te bakken terwijl Neles huisgenoten wakker werden.
Hij gedroeg zich alsof hij al jaren in de Duivenstraat woonde.

De brave ouders van Nele lieten betijen.
Ze geloven in de goedheid van de mensen, gaan ’s zondags naar de mis en bidden voor het eten.
(…)
‘Och, het is niets meer dan een zomerliefde op die leeftijd.
We gunnen Nele haar kleine rebellie.’

Maar de relatie bleef duren, ondanks het feit dat Nele nog drie jaar moest studeren.
(…)
En voor Vincent was er een jaar legerdienst in Turnhout en Duitsland.
Hij was wel elk weekeinde thuis, maar dan ging hij werken in een hotelkeuken.
Nele bleef ook tijdens haar studiejaren vakantiejobs doen aan de kust.

Zo komt het dat ze elkaar alleen lichamelijk kenden toen ze in maart 1995 huwden.
Dat gebeurde met veel pracht en praal in een regie van Vincent die zich niet afvroeg wie dat ging betalen.
(…)

Komt een periode dat ze allebei niet meer zo veel werken en zich irriteren aan elkaars gezelschap.
Nele weet ondertussen dat Vincent met andere vrouwen vrijt.
‘Ga maar op een ander zoeken wat ge thuis niet vindt’, snauwt ze.
(…)
Om het huwelijk te redden wordt gedacht aan een kindje.
(…)

Er is ook de andere Nele, van de fabriek, waarmee hij wel goed kan babbelen en met wie hij gemeenschappelijke interesses heeft.
En zo komt wat niet anders kon dan komen.
(…)