Onze Zomerserie 10/25
Jan Wauters (in 1997)
‘En dan die justitieminister Melchior Wathelet…’

Geplaatst op door

Radioreporter en taalvirtuoos Jan Wauters (1939-2010) had miljoenen luisteraars, ook wie niet in sport geïnteresseerd was. En wellicht evenveel lezers want hij schreef columns en deed interviews in de grote weekbladen van toen. Hij schreef boeken en durfde kritiek op de politiek aan.

  • Jan Wauters
  • Geboren Mechelen/Bornem 10 februari 1939
  • Overleden ziekenhuis Brussel 4 juni 2010
  • Getroffen door hartstilstand tijdens opname van tv-programma “Phara”.
  • Hij was 71 jaar.
  • 25 x Ronde van Frankrijk op de motor
  • 8 x wereldkampioenschap voetbal voor de radio
  • 4 x Olympische spelen
  • Ik (Gust Verwerft) heb het enorme voorrecht gehad om jarenlang, binnen de persbond, “zijn” voorzitter geweest te zijn.

Fragment uit zijn boek ‘Tong uit de mond’

Een minzame meneer met goede manieren,
altijd keurig in het pak.
Dat is en was Melchior Wathelet.
Een man met een nette spraak,
een Waal die ook Nederlands spreekt.

Dat leek goed uit te komen toen Wathelet
eind jaren tachtig
klaar stond om Wilfried Martens op te volgen
als premier van dit land,
dat nog altijd België heet.

Een Vlaamskundige politicus van beneden de taalgrens,
zoiets valt ook wel goed bij het volkje daarboven.
Maar zie, het liep toch mis met Melchior.
Zijn tweetaligheid
kon deze meneer niet aan het verhoopte premierschap helpen
en zo volgde de ene Vlaming de andere op.

De tuttige Wilfried ruimde wat later het veld
voor de van naam deftige Jean-Luc Dehaene,
een Vlaming die ook Frans spreekt,
beter dan zijn maat Martens,
thuis en vooral op school geleerd,
in de Waalse hogeschool,
vooral vroeger heel goed voor de carrière.

Stijl konden ze hem niet bijbrengen daar,
maar Dehaene bleef onze eerste man,
met het voorkomen van een pas gewassen aardappel
en toch al uitgekookt, reken maar.

Het Waaltje Wathelet, de keurige koorknaap bij uitstek,
mocht de tweede viool van vice-premier bespelen,
en als minister van Justitie kwam zijn kraaknette uiterlijk hem wel van pas.

En deed hij het niet goed, monsieur Melchior?
Rechtzoekenden klaagden wel eens op gezette tijden
over onbegrijpelijke toestanden
onder de rokken van Vrouwe Justitia.

En ook de magistraten, vooral die van de lagere echelons,
deden geregeld hun beklag.

Dat het helemaal niet boterde tussen politie en parket
was en bleef onder Wathelet een publiek geheim.

Met lankmoedigheid, minzaamheid en beleefd optreden
los je de hangende en prangende problemen van dit land ook niet op.

Deed de minister van Justitie dan helemaal niets in zijn ambtstermijn?
Toch wel.
Hij ging zich met het Bendeonderzoek bemoeien, dat tot dan in handen was
van de Dendermondse onderzoeksrechter Freddy Troch.

Het vorderde wel snel.
Men stond in 1990 niet ver van een mogelijke ontknoping.

Maar Wathelet maakte dat het hele dossier van Dendermonde naar Charleroi verhuisde.

Daar spraken en schreven ze geen Nederlands, dus moest de hele rimram van PV’s, verhoren enz.. nog eens vertaald worden ook.

Ze zijn daar nog altijd mee bezig …

L67