Reacties – R.I.P. Collega Bob Daneels (1928 – 2016)
RIP – Collega Bob Daneels
(Turnhout, 11 juni 1928 – Wilrijk, 27 september 2016)
– Begraven in Wilrijk –
In alle intimiteit
zoals hij zelf wilde en geleefd heeft.
Op het doodsprentje:
Als ik doodga
hoop ik dat je er bij bent
dat ik je aankijk
dat je mij aankijkt
dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig doodgaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig
(Remco Campert)
SOUVENIR
Toen ik in 1962 in de journalistiek begon als correspondent bij De Nieuwe Gazet, was Bob al 16 jaar ouder en wijzer en ik heb veel van hem geleerd.
Dat heb ik vaak herhaald in speeches.
Laatst in augustus Wilrijk 2014.
Even later is Bob uit beeld verdwenen.
Discreet zoals altijd.
Zonder ooit een klacht want hij was sterk, altijd sterk.
Bob was niet op de zomer-afspraak met de sportpers 2015.
En ook niet in augustus 2016.
Niemand wist wat en toch de onrust, het voorgevoel.
En nu een doodsbrief.
Weduwnaar van Yvonne Vertommen.
Zijn kinderen Suzanne, Peter en Pascale
Tien kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Ik had harder moeten zoeken waar hij op het laatste verbleef.
Ik heb daar spijt van.
Toch heb ik bij leven tijdens toespraken vaak mijn dankbaarheid en waardering kunnen tonen.
Daar ben ik blij om.
Afgaande op het doodsprentje is Bob niet eenzaam gestorven in Sint-Augustinus.
Dat geeft me een beter gevoel.
Bob werkte én bij de AWW én voor de krant Het Volk tot die krant opgeslokt werd.
Zijn wekelijkse satirische stukjes in ’t Pallieterke werden gretig gelezen.
Hij had zijn vaste stek op de perstribune van Beerschot
en schreef in het clubblad.
Hij was mee bestuurslid van de persbond.
Ik bewaar niets dan goede herinneringen aan hem.
De nieuwe generatie journalisten zal Bob Daneels niet kennen.
Ze weten niet wat ze gemist hebben.
ROUWADRES
Familie Daneels
Rotenaard 106 bus 8
2650 Edegem
Louis Van Craen:
Slechts sporadisch ontmoette ik Bob tijdens mijn actieve loopbaan als sportjournalist bij Gazet van Antwerpen.
Maar bij elke van al die eerder toevallige ontmoetingen vielen me altijd zijn geweldig gevoel voor humor op, zijn bestendig relativeringvermogen voor zichzelf en voor alle “groten der aarde” in en buiten de sport, zijn typische ingesteldheid van de man die veel van het leven wist, maar in elk gesprek daarover koos voor de liever mooie dan de minder mooie momenten.
Het maakte van hem de gezellige gesprekspartner die ik veel te weinig ontmoet heb, en van wie zijn heengaan me niet alleen met een “neen toch?” heeft verrast maar ook geraakt.
Ik wens Bob het allerbeste toe, waar zijn goedmoedige, maar altijd scherpe maar nooit kwetsende analytische geest zich ook ophoudt.
Aan zijn naastbestaanden bied ik mijn oprechte gevoelens van medeleven aan.
REDACTIE:
Louis Van Craen was hoofdredacteur Gazet van Antwerpen