De rommel van justitie – Veel beeld, geen klank – ‘Justice must also be heard to be done’

In de digitale en papieren gazetten en op de sociale media wordt het proces in Gent over de moordende hamerslager Jürgen Demesmaeker en zijn slachtoffer, wijlen de libertijnse Aalsterse burgemeester Ilse Uyttersprot, opgevoerd als een prachtig klank- en lichtspel, een ode aan recht en rechtvaardigheid, een demonstratie van professionele vaardigheden van cameramensen en de allerbeste scribenten van de mediahuizen, annex een plechtige uitvaart en publieke terechtstelling tegelijk.

Is dat zo?
Ja, wat de professionaliteit wat de media betreft.
Ja, wat de uitvaart, de heiligverklaring en de terechtstelling betreft.

Nee, voor het aandeel van justitie dat andermaal een draak van een assisenproces aflevert in een klein ongeschikt zaaltje, met meer politiemensen dan publiek, met tientallen verbodstekens, met de wraakroepende maatregel dat alleen wie een zitplaats heeft naar binnen mag, hiermee alle regels overtredend op de openbaarheid van de zittingen, en – het ergste van al – het misschien moedwillig onoordeelkundig gebruik van een klankinstallatie die ze zelfs in de ALDI niet zouden durven gebruiken of verkopen.

Om het cru te zeggen: het publiek verstaat niets van wat er vooraan gezegd wordt. Zelfs de leden van de volksjury, die er met hun curieuze neuzen het dichtst bij zitten, verstaan bijlange niet alles, maar durven niet jammeren in ruil voor de verse gebakjes die hen dagelijks worden voorgezet.

Een voorzitter kan dat allemaal niet in gaten houden, dat is waar.
Dat is de verantwoordelijkheid van anderen.

Is dat minachting van justitie voor haar clientèle?

• Slecht afgestemde klankinstallaties in de rechtszalen.
• De installatie is er, maar niemand die ooit de handleiding heeft gelezen of begrepen.
• En het niet belangrijk vindt de mensen in de zaal horen wat magistraten en advocaten zeggen.
• Alleen als er weer eens een tv-soap over justitie moet worden opgenomen, dan werkt het winkeltje prima.

Lichtje brandt zo

In Gent bijvoorbeeld moet ge, om iets verstaanbaar in de microfoon te zeggen, een knop indrukken.

• Die klik zorgt ervoor dat andere microfoons worden uitgeschakeld.
• Zelden wordt daaraan gedacht.
• Zo te zien blijft het rode lichtje van de voorzitter permanent branden. Logisch, hem moet het woord niet worden afgenomen.
• Komt daarbij dat ge verondersteld wordt om IN dat kleine microfoontje te spreken, niet op een meter afstand.
• Die microfoontjes, made in China, zijn berekend op gebruik door ZITTENDE personages. Van zodra iemand rechtstaat om iets te zeggen, vangt de microfoon de klank niet meer op.
• En laat nu toevallig op een Hof van Assisen alle interventies rechtstaand gebeuren.
• Komt daarbij dat in dit proces drie van de zes advocaten bijna twee meter lang zijn, de facto onverstaanbaar voor de zaal.
• Plus dat advocaat Jef Vermassen met de jaren veel aan stemvolume heeft verloren en Johan Platteau traditioneel zijn emoties fluisterend brengt.
• De nieuwe openbare aanklager op dit proces spreekt zo stil of staat zo ver af van haar microfoontje dat liplezers nodig zijn om haar tussenkomsten te vertalen. Het laat terugdenken aan de jarenlange stille optredens van Bernadette Baeyens.
• Zelfde redenering voor de leden van de volksjury die meestal geen microfoon gebruiken, evenmin articuleren en, zo ja, nauwelijks hoorbaar zijn.
• Alleen advocate Emeline Vanhooren is verstaanbaar met haar nog jonge stembanden en haar verstand voor de nieuwe technieken.

Ergste minpunt.
Tientallen getuigen die hier mompelend en gegeneerd passeren en liefst helemaal niet in de zaal willen gehoord worden en wijsheden debiteren die wel glashelder de kranten en de live verslaggeving halen maar waarvan ik de grootste twijfels heb of ze dat wel hebben gezegd en in deze bewoordingen.

Nooit was de transparantie binnen justitie zo ver weg.
Niet alleen voor het Hof van Assisen in Gent.
In alle zittingszalen van het Rijk.

Gent/zaterdag/10 juni 2023