“Ik ga je nooit vergeten, kleine meid”

Geplaatst op door

Slaap zacht, lieve meid
De wereld te groot
en jij te klein.
Het leven oneerlijk,
het kon zo niet zijn.

Ik weet het, we beleven nu dagen van verdriet, vertwijfeling en angst, panische angst.
De doden van gisteren, vandaag en morgen.
En het zal verder gaan.

ZM_BloemenNMBS

De melding “persoon op de sporen”, enkele dagen geleden.
We hadden alweer ambulances gehoord en de brandweer.
De slagbomen bleven naar beneden.
Het dorp urenlang middendoor gesneden.

Hier, in het dorp, weten we dat betekent.
Psychiatrische patiënten uit de instelling vlakbij, hebben in de loop der jaren van deze treinsporen vaak hun eindpunt gemaakt.

Ik had op kantoor de sirènes gehoord,
maar er verder niet aan teruggedacht.
Hier, langs die drukke weg, razen alle dagen ambulances en brandweerwagens voorbij.

ZM_close02Daarom was ik zo geschrokken, vanmorgen, tijdens het joggen op het lange pad naast de spoorlijn.

Verse bloemtuilen aan het einde van het draadhek,
een discreet houten kruisje

<19/02/1996>  <04/01/2015>
een sober kaartje,
een mooie foto van een prachtig meisje,
lachend,
een ietwat ongewoon klinkende voornaam.

Ik jogde verder, dat wel, plots trager.
De dramatiek van wat hier is gebeurd, laat me niet los.

Ik ben een uur later teruggekeerd.
Om te lezen wat er op het kaartje staat.
En om foto’s.
Want met dit weer zullen de bloemen snel verslensen en vergrijst de foto van de regen.

ZM_close01Op het witte kaartje lees ik:
“Slaap zacht, lieve meid
De wereld te groot
en jij te klein.
Het leven oneerlijk,
het kon zo niet zijn.”

Jouw naam staat onderaan.
Ik zal je naam hier niet noemen, kleine meid
maar ik ga je niet vergeten.
Hoe jong, hoe onbegrepen en hoe radeloos moet jij geweest zijn.
De boze wereld, ja.

ZM_GV

 

 

 

 

Gust Verwerft