Hoe zo, geen goed woord voor vermoorde moeder?
De moord in Schoten en het verhaal van de brave moordenaar met het geheugenverlies.
Hij weet niet waarom en hoe hij zijn vrouw Monique, na 33 jaar, heeft afgemaakt.
Wurgen, steken, snijden.
De wetsdokter weet niet precies in welke volgorde.
Dit leek een simpel, rechtlijnig proces.
Johnny Augustus werd trouwens jaren geleden al vrijgelaten en komt als een vrij mens naar zijn proces voor het Hof van Assisen.
Simpel?
Nadat de twee zonen van de getuigenstoel weg waren, hing een akelige stilte in de zaal.
Nooit, nee nooit, heb ik vanop die stoel zo veel scherpe kritiek gehoord.
Ditmaal van zonen over hun moeder.
Samengevat: behalve dat ze goed kon koken, hadden de twee volwassen zonen niets positiefs te melden.
Juryleden, de openbare aanklager en de voorzitter hadden er met nadruk om gevraagd.
De zonen bleven op hun standpunt.
Hun vader, beschuldigd van moord, toonde geen enkele emotie.
Ook niet toen de jongste zoon, als climax, eruit gooide dat de dood van zijn moeder hem niks deed en dat hij haar niet miste.
De oude journalist die ik ben, steunend op principes die nu in de journalistiek verloochend worden, gaat dan op zoek naar de bedoeling van deze zonen, in hun onvoorwaardelijke en daarom onwaarschijnlijke, zelfs ongeloofwaardige steun aan hun vader.
“Onze papa.”
Hebben Glenn en Mike gemeend hiermee de goede zaak te dienen?
Zelfs advocaat Jan De Man schrok.
-“Ik vraag u niet om zo veel mogelijk slecht over uw moeder te vertellen, gewoon de waarheid.”
Als onderzoekend journalist heb ik op Facebook gezocht en zonder enige moeite de niet-afgeschermde profielen van én Johnny Augustus en zijn zonen Mike en Glenn kunnen bekijken.
Heel de wereld kan die bekijken.
Daar zie je, openbaar en voor iedereen met één muisklik zichtbaar, foto’s van het gelukkige koppel.
En lees je, openbaar en voor iedereen leesbaar, mooie woorden van de zonen gericht aan hun dode mama.
Boodschappen die op het prikbord staan, telkens bij gelegenheid van moederdag en de verjaardag van haar overlijden.
Het siert deze jongens.
Maar waarom dan die genadeloze kritiek in hun processen-verbaal van ondervraging en nu op de getuigenstoel?
De jongste gebruikte de scherpste woorden, de oudste klonk gematigder.
Ik denk dat ze spijt hebben van wat ze in de assisenzaal gezegd hebben.
Het moeten de zenuwen en de emoties zijn geweest.
Laten we het hen niet kwalijk nemen.
Ge moet zelf zoiets meemaken om dat te kunnen begrijpen.
Alles over het proces Johnny Augustus
