Corona Corner (5) – Zonder die corona zouden ze nog geleefd hebben

Geplaatst op door

Nu dat weer.
Mijn twee beste vrienden dood.
Slachtoffers van de chaos van dat gedoe rond corona.
Van de weinige vrienden die ik mijn leven heb gehad, waren zij de laatsten.

Ik heb ze ‘s morgen gevonden,
drijvend op hun rug in het water.

De laatste veteranen van een leger vissen,
ooit gekocht voor de kleinkinderen
maar al snel terechtgekomen op ons kantoor
en groter en groter geworden
zodat er tweemaal een nieuw en ruimer aquarium kwam.

Na vijftien jaar

waren zij de veruit de oudsten van hun generatie.
De anderen zijn, in de loop der jaren, gestorven, één na één.

Tot deze laatste twee, abnormaal oud en abnormaal groot geworden.
Twintig centimeter van mond tot de verste vin.

Zij hebben mij nooit in de steek gelaten,
soms ik hen wel,
want een mens moet al eens enkele dagen weg.

Ze waren er altijd voor mij,
ik beeldde mij in dat ze blij waren dat we uren samen bleven.

Ik sprak tegen hen.
Ze aten uit mijn hand,
herkenden elke beweging en elk geluid.

Ze gaven me teken als ze weer eens 100 liter vers water nodig hadden
of andere plantjes of eten uit die andere doos.

Aan mijn pc zat ik vaak naar hen te kijken.

Momenten van bezinning die me inspireerden om te schrijven wat ik allemaal geschreven heb.
Ook ’s nachts, wanneer ik doorwerkte, bleven de vissen naar mij hun rust uitstralen.
Ik voelde me nooit alleen.

Ze hebben ons vanachter hun glas jaren in de gaten gehouden,
alles meegemaakt
en dan denk ik soms aan wat die vissen zouden kunnen vertellen, als ze de spraak zouden hebben.

Dat is nu voorbij.

Met die verschrikkelijke hitte,
de vakantie
en die ellendige corona
blijft een mens eens twee bloedhete dagen weg
en de derde dag is het drama voltrokken.

Nee, geen vuil water!
Te warm water!
Water dat gaandeweg de temperatuur aanneemt van de omgeving
en ditmaal was het teveel.

Komt daarbij dat plantjes op die korte tijd begonnen weg te rotten in dat hete water.

Ik weet het,
ik had die planten er tijdens deze hittegolf moeten uithalen,
ik had ijsblokjes in het water moeten gooien,
ik had de lichtinval moeten afschermen.
Maar ze hadden eerder al de heetste zomers overleefd.
Een mens wordt dan ietwat overmoedig.

Gevolg: mijn partners in crime zijn nu dood.
Vijftien jaar,
hun andere vrienden overleefd
en gegroeid van twee naar twintig centimeter.

We hadden nog plannen.

Misschien zelfs voor een ruimere waterbak
en een sterkere bubbelmachine.
En een emmer met de lekkerste en voedzaamste vlokken stond gereed.

Stil heb ik mijn dode vrienden met mijn handen uit het water gehaald
en hen met respect naar de eeuwige aquariums gebracht.

Een nieuwe cyclus proberen met nieuwe goudvisjes?
Ik heb er de moed niet meer toe.
Ook dat heeft corona mij afgenomen.

Het aquarium heb ik leeg en proper gemaakt,
alle toebehoren bijeengebracht.
Het staat nu als een leeg graf op mijn kantoor.

Ik vraag er geen geld voor.
Wie belooft er goed voor te zorgen, mag het meenemen.

gv/vrijdag/14 augustus 2020