Coronaatjes (10) – Dat ene kleine hartje (reacties)

Geplaatst op door

Het is nu dagen,
nee weken,
dat ik het schrijven van dit briefje uitstel.

Het was wachten op beter nieuws
in donkere tijden van corona,
een kwaal die 24/24
in de media met ongekende gretigheid wordt beschreven,
alle akelige details erbij.

Er is geen beter nieuws.
Dus schrijven we het stukje dat we liever nooit zouden schrijven.

Dat gaat dus weer maanden duren?
Als dat allemaal waar is, dan zijn we het Laatste Oordeel nabij.

Dan gaat de taaiste mens treuren over alle goede dingen die voorgoed voorbij zijn
zoals bij een sterfgeval
en piekeren over het schamele dat in de plaats komt,
zo lang het leven nog duurt.

Leven zonder stem

We zijn op korte tijd zo veel verloren en zo overwacht.

Toen ik enkele dagen geleden door een krant geïnterviewd werd,
aan de telefoon,
herkende ik mijn eigen stem niet meer.

En hoe moeizaam ik in praatmodus geraak.
Het besef dat ge
sinds de lockdown midden maart
nauwelijks meer dan enkele zinnen luidop hebt gesproken.

Een twintigtal causerieën werden verplaatst
naar een later die er allicht nooit meer komt.

Digitale gesprekken zijn er nog,
meer dan tevoren,
we knippen geen draden door,
maar dat laat zelden een goed gevoel na.
Het is namaak.

De stille angst

Ik zie ons Viertal nog nauwelijks,
als ze komen, blijven ze dubbel ver weg,
al maanden maakt knuffelen hen bang,
nooit geraken ze los uit de bange gedachte dat ze ons zouden besmetten.

En dat zouden ze zichzelf nooit vergeven,
zo lees ik geregeld op mijn scherm.

Nee, we zijn niet ziek,
nog niet,
maar we schijnen tot de risicogroep te behoren die,
letterlijk,
ten dode is opgeschreven.

Het andere gewoon

Als het Kwaad ooit zou bedwongen worden
en over een jaar of zo,
grootouders hun kleinkinderen opnieuw mogen en durven aanraken,
zullen het dan vreemden voor mekaar geworden zijn?
Want op die leeftijd worden tieners grote mensen.
En grote mensen worden terug kinds, voordat ge het in de gaten hebt.

We zullen dan,
jong en oud,
tegenover mekaar gewoon doen,
maar het zal een ander gewoon zijn.

Een beklemmende gedachte
die het gelukshormoon dopamine vernietigt en het lichaam verzwakt.
Totdat er geen weerstand meer is tegen de onzichtbare laffe vijand.

Als hartjes breken

Ik weet het wel,
ons Viertal is ons niet vergeten.

Het zijn geen knuffelaars.
Maar hun korte berichtjes zijn gemeend.
Ze voelen wat wij voelen.

Zoals vanmiddag,
dat instagrammetje,
met dat ene hartje,
dat ene fotootje
en dat ene zinnetje:
“ik mis jullie”.

Zondag/1/november 2020