Corona Corner (2) – “Welke dag is het vandaag?

Het duurt te lang, het wordt een kwelling.
Geregeld zich zelfs afvragen of het nu zondag of woensdag is.

Straks bijna tweehonderd dagen die op mekaar gelijken.
Dagen die zich niet in de herinnering vasthaken
en daardoor nutteloos en snel voorbij zijn.

Mijn bubbel krijg ik niet gevuld
omdat anderen er zo nauwgezet en zo bang mee omgaan.
Stel je maar eens voor dat ze ons ziek zouden maken.
Een doemgedachte die hen tot afstand dwingt,
telkens opnieuw en dat nu al zo lang, zo lang.
Je voelt de beleefde schrik tijdens de weinige en ingekorte bezoeken.

Jawel, we bestoken mekaar digitaal met berichtjes en prentjes,
maar dat is niet hetzelfde.
Het neemt de kilte binnenin niet weg.

Niemand is gemaakt om stil of alleen te zijn
en vanop afstand naar gemaskerde gezichten te kijken.

Een mens begint dan steeds vaker met zichzelf te praten
en krijgt last van een schorre stem door luie stembanden.

Ik hoor nu geluiden die ik anders niet hoorde, zo stil is het hier.
Een simpel vliegtuig klinkt als een Boeing,
je hoort ze tien km verder opstijgen en landen.

Auto’s worden nagekeken door het raam,
een grasmachine heeft de pretentie van een tank,
in de tuinen is het nooit zo stil geweest.

De bubbels zijn uitgepraat, al lang.
Alles is gezegd.

De samenleving is er eentje geworden van onderwerping, gelatenheid en tv-kijken.

Naar tv kijken doe ik zelden of nooit,
ik laat de rattenvangers van Hamelen aan mij voorbij gaan.

Blijft de verontwaardiging die mij adrenaline inspuit
en mij doet opstaan tegen grove onrechtvaardigheden.
Dat is altijd zo geweest, met gevolgen al mijn hele leven.
Een leven zonder luxe, met blijheid om eenvoudige dingen.

Maar zelfs de eenvoudigste dingen worden ons nu afgenomen door het systeem.
Een systeem dat ik wantrouw en waarvan de bedoeling me beangstigt en me tot verontwaardiging brengt.
Een strijd die moet gestreden worden.

gv/di/04/08/2020