Corona Corner (7) – Gekraakte takken groeien nooit meer recht

Geplaatst op door

Het is alsof het tijdens deze eerste dagen van september pas ten volle doordringt wat het fenomeen corona heeft aangericht.

Gekraakte takken groeien nooit meer recht.

Tour de France en toch geen Tour de France-gevoel.
De Tour, dat is vakantie,
dat is het tijd-genoeg-hebben,
dat is de hitte,
dat is vanuit de zetel naar kastelen en hoge bergen kijken
en naar gevallen renners
die vanzelf opstaan
of weggedragen worden.

Het is de Tour of het is niets.
Er viel die weken meestal niets anders te beleven.

Nu is er corona-Tour tijdens de werkdagen
en schooldagen
en thuis al met de chauffage aan.

Als de rook om de hoofden is verdwenen

Het is alsof het tijdens deze eerste dagen van september pas ten volle doordringt wat het fenomeen van deze Chinese corona heeft aangericht.

Het plotse waarmee gewone dingen werden afgebroken
en het besef dat het nooit meer terugkeert.

Ja,
ik wéét dat er voor alles een tijd is,
maar wat er was had nog wel een tijdje mogen duren.

Dit jaar
en vooral deze zomer,
het moest iets speciaals worden,
voor het eerst.
Met die gedachte loop ik al jaren rond.

2020 stond in mijn agenda als het jaar van de lange wandelingen en fietstochten,
het lezen of snuffelen in honderden boeken,
het herschikken van meubelen, tijd en ruimte,
de al zo lang beloofde dagreizen met de trein,
familiebezoeken die al te vaak werden uitgesteld,
het afvinken van telefoongesprekken waarvoor nooit tijd was,
het zorgeloos ondergaan van de mooiste muziek,
een voorraad van jaren.

Niets blijft

2020 moest de intro van een lange afscheidsronde worden,
want het kan niet blijven duren,
ik besef dat al lang.

Schrijven zou en zal blijven,
méér moet dat voor mij niet zijn,
zo lang de warmte van de kleinkinderen op mij afstraalt.

En dan, plots, begin maart.
De waanzin rond corona breekt los,
met de ene paniekerige reactie na de andere.

Te beginnen met het stopzetten van projecten rond onze boeken.
Mensen mogen elkaar maandenlang niet zien,
niet aanraken
en moeten zo vaak en zo ver mogelijk uit elkaars buurt blijven.

Alle spontane reacties moeten bedwongen worden,
onder dwang van zware boetes.

Familiebanden worden verscheurd.
De oudsten onder ons opgeofferd en sterven een vreselijke dood.
De kleinkinderen worden hierdoor getraumatiseerd.

Horeca dicht,
winkels zogoed als dicht,
kunst en cultuur te mijden,
sport geblokkeerd.
Gezichten moeten bedekt blijven.
Mensen levenslang opgesloten in bubbels.
Geen begrafenissen, geen huwelijken.
Miljoenen jongeren met virtueel huisarrest.

Al wat menselijk en wenselijk is wordt ons brutaal afgenomen,
gedekt door geforceerde wetten
waarover men later schande zal spreken.

De angst regeert nu en nog jaren
als het van experts
en de lafheid van politici en redacties afhangt.

Daar is hij, de Nieuwe Mens

We beleven nu het ontstaan van de nieuwe mens,
geboetseerd door onzichtbare machthebbers met slechte bedoelingen.

Een nieuwe mens,
met gevoelens diepgevroren door het gebrek aan huidwarmte,
de mens op anderhalve meter,
de mens achter plexiglas,
de mens zonder knuffel,
de mens zonder mond en zonder neus,
de mens die geen handen meer mag schudden,
de mens die niet meer omhelzen,
de mens die niet meer naar buiten mag wanneer hij wil,
de mens murw geslagen door onvrije media,
de mens die andere mensen schuwt,
de mens in de wurggreep van smetvrees,
de mens aan wie haastige wetten en regels verbieden nog een gewone mens te zijn,
de mens die vandaag beseft hoe machteloos hij geworden is,
de krijgsgevangen mens.

Een mirakel, misschien

Ik had van dit 2020 veel verwacht,
maar zeker niet dat.

Zeker niet aan een leven dat elke dag meer onleefbaar wordt.
Omdat de mens een kuddedier is,
niet gemaakt om lang alleen te leven.

De nieuwe mens zal niet lang overleven.
Want zonder gelukshormonen sterf je zuur en vroeg.

Ik zie geen weg terug.
Gekraakte takken groeien nooit meer recht.

Het is wachten op mirakels.
En die bestaan, wordt gezegd.

Gust Verwerft
Zaterdag 4 september 2020