Serie 123 – Bob Mendes (in 1990) – “Ze kneep haar billen iets te opvallend samen”

Geplaatst op door

Heerlijke schrijver, deze Antwerpse auteur van tientallen thrillers: Bob Mendes (1928).
Méér dan een schrijver van thrillers, vind ik.
De verhalen blijven boeien vanaf de eerste woorden tot voorbij het laatste leesteken.

Bob probeert zijn honderdduizenden lezers niet te misleiden
met handigheidjes
en al lezend krijg je al een vermoeden van daad en dader.

Aan  het schrijven van zijn boeken gaat bij hem enorm veel research vooraf.
Soms jarenlang.

Tot in de kleinste details achterhaalt hij ingewikkelde systemen
en doorgrondt hij organisaties, nationale en internationale.

Hij voert zijn personages de wereld rond.
Zijn hoofdrolspelers mogen dan Antwerpenaars zijn, maar zijn scenario’s gelden universeel.

Zijn boeken werden vertaald in de Verenigde Staten, Frankrijk, Duitsland,
Tsjechië, Spanje, Bulgarije, Japan, enz…

Bob Mendes had een goede uitgever en won de ene literaire prijs na de andere.
Niemand zal hem dat ooit nadoen.

We kenden mekaar uit de wereld van de basketsport
en zaten jaren naast mekaar op de Boekenbeurs.

Ik herlees hem graag.

Ja, hij is de beste die ik ooit gelezen heb.
Maar ik heb ze niet allemaal gelezen, dat is ook waar.

Fragment
uit “De Vierde Soera”
uitgave Manteau.

Myriam had een hekel aan het kleedhokje.
Het had als enig meubilair een stoel
en een kapstok
en nadat je je had uitgekleed
– slipje en bh mocht je aanhouden –
zat je op de stoel te wachten tot het je beurt was.

Het wachten leek iedere keer langer te duren.

Ze staarde naar de deur
die de laborant straks zou opentrekken
om haar in de röntgenkamer binnen te laten.

De afgelopen nacht had ze opnieuw gedroomd over het auto-ongeluk,
waarbij ze de rugblessure had opgelopen.

Muriel was van oordeel dat ze daarin een waarschuwing moest zien voor iets dat haar boven het hoofd hing,
maar Myriam hechtte geen geloof
aan dat soort voorspellingen.

Ze sloot haar ogen en beleefde het ongeluk opnieuw.

(…)

Zonder dat ze achterom keek,
wist Myriam dat er iemand van uit de cafetaria naar hen stond te kijken.

Ze zag het aan het koketteren van Muriel,
die in een ontspannen aanvangshouding
haar buikje introk
en haar billen
net iets te opvallend
samenkneep.

Het gebeurde wel meer dat er toeschouwers voor het raam van het turnzaaltje bleven staan.
Vooral mannen.

Het was dan ook een aantrekkelijk schouwspel,
die twaalf jonge vrouwen
in frivole pakjes
en veelkleurige beenwarmers.

Iemand schakelde de pauzetoets van de taperecorder uit en de discomuziek vulde de ruimte.

Daar gaan we!’ zei Muriel.

Myriam kwam gelijktijdig met de andere meisjes in beweging.
Hoofd links,
rechts,
rollen,
rollen.

Probeer je oor naar je schouder te brengen.
Eén, twee.
Met gespreide benen naar voren buigen.

Links, rechts, veren, veren.

Het ritme van de muziek kreeg haar te pakken.

Handen op en hielen van de grond, omhoog en hoog en hoog.

Myriam voelde zich vrij en gelukkig, zelfs al had ze Jake niet aan de telefoon kunnen krijgen.

Looppas op de plaats, rechts-links.

Met de handen klappen, klappen, klappen.

Jake kon haar gestolen worden.

Joggen, joggen, joggen.

Ze voelde dat ze begon te transpireren.
Dat was goed…

Hakken, tenen, hakken, tenen.

Ze had Richard kunnen overtuigen,
maar van Jake niet eens een bedankje…

Dan maar een beetje cancan en ademen,
uit en in en uit en in…

Jake had zijn slag thuisgehaald…

Buigen, strekken…

Jake haalde altijd zijn slag thuis…

Ze werd moe…

Keep moving…

Lach …!

De muziek helpt… naar de duivel met de mannen…

Niet verslappen… en naar de duivel met haarzelf…

buigen, dieper
en naar de duivel met haarzelf…
tempo, tempo…
omdat ze de Jake niet kon…
sissend uitademen …
niet kon …
lach …!
lach…!
lach…!