Zomerserie 16/25
Ivo Michiels (in 1958)
‘Ik zag hoe haar mond stond te glimlachen in de dood’

Geplaatst op door

  • Ivo Michiels
  • Mortsel 1923 – Le Barroux (Fr) 2012
  • Geboren als Henri Ceuppens
  • 1946: debuut met gedichtenbundel
  • 1957: begint met experimenteel proza
  • 1958: Arkprijs Vrije Woord
  • docent, recensent, scenarist
  • Film ‘Meeuwen sterven in de haven’
  • Thema in oeuvre: de menselijke onzekerheid
  • Schreef tot aan zijn dood

Klein stukje uit één van zijn verhalen uit ‘Journal Brut’ (1958)
Uitgave 1966 – De Bezige Bij – Amsterdam

Hand in hand

Ik verplichtte de chauffeur stil te houden
tot het meisje weer rustiger was geworden
en ik maakte de greep van mijn hand wat losser
die met de schok
klemvast rond haar pols was geschoten.



Ik begon te praten langs mijn hand
en het meisje (17, gv) antwoordde langs haar hand.

'Dank u' fluisterde haar hand
en het was nauwelijks te verstaan.

Plotseling had ik lust om te zeggen
'ik houd van je'
en misschien hadden mijn vingers dat ook gezegd
en
dan was er alleen nog het schudden van de camion dat pijn deed.

Tot ik merkte dat ze haar water had geloosd
en dat haar jurk aan een zijde doordrenkt was.

Opnieuw liet ik de wagen stilhouden,
rukte met één hand mijn verplegersschort af
en schoof die slordig opgerold onder haar dijen.

Terwijl de wagen verder reed
en mijn rug weer leunde tegen het beschot
waarachter de chauffeur op de gaspedaal duwde,
had ik het gevoel dat ik nu voor eeuwig
haar hand in de mijne zou hebben,
dat niemand nog mijn hand kon drukken of ik zou ook de hare voelen
en dat ik over de altijddurende aanwezigheid van haar vingers heen
steeds aan de handen zou voelen wat ze zeiden
en dat het een mooie taal was,
want dat ook handen konden huilen en liefhebben
en dat er wellicht minder leugen was in de taal van de handen
dan in de taal van de mond.



Toen we in N. waren werd zij het laatst uit de camion gehaald
en op de binnenplaats neergezetaan het eind van de rij.

Niets was hier te merken van de zwarte rook
en de lucht stond blauw
en
langsheen de muur
stonden rode geraniums in de zon
en 
de zon schoot door haar rode haren op de brancard.

Ze lag heel stil en wit
en onze handen hadden al geruime tijd niets meer gezegd.

Ik knielde neer op de stenen van de binnenplaats
en ik kuste haar handen plotseling glimlachte ze.

Ze deed een heldhaftige poging om zich op te richten
en ook toen ze faalde
bleef ze rustig naar mij glimlachen.

Zonder erbij na te denken liet ik haar hand los
en ik klemde haar gezicht vast
in de schelp van mijn handpalmen.

Diep boog ik mij voorover
zodat onze lichamen elkaar raakten
en ik drukte mijn lippen op haar mond.

Toen ik daarop weer naar haar hand tastte,
wist ik dat ze dood was
en ik zag hoe haar mond stond te glimlachen in de dood.

L97