Ik ben al jaren fan van Hans Rieder, maar vertel het a.u.b. aan niemand
Bekentenis/sept 2024
Vertel het vooral niet verder, ook niet aan mensen die je volle vertrouwen hebben, want ik kan er als gerechtsjournalist mee in de problemen komen. Ik ben altijd een fan geweest van Hans Rieder, zowel de Zwitserse als de Belgische editie. Deze défaut had ik al vroeg, na hem in mei 1986, een week bezig gezien en gehoord te hebben in Gent, op zijn vierde proces voor het Hof van Assisen, mijn professionele dada.
Hans ging daar een historisch duel aan met de rauwe voorzitter Charles Hoorens zaliger en de populistische aanklager Norbert Bauwens, eveneens zaliger. Hans Rieder, met baard, snor en gekrulde zwarte haardos, verdedigde er een cafébazin uit Bassevelde die haar seksueel hyperactieve man, een oud-beroepsrenner, met vergif voorgoed had uitgeschakeld, “omdat het niet meer te doen was”.
Dertig jaar zal Hans toen geweest zijn maar zijn wapenuitrusting als advocaat was toen al compleet. Hij pakte uit met een akte van verdediging, wat toen relatief nieuw was in de procedure. Hij wilde de voorlezing ervan achter gesloten deuren “omdat het zo erg was” en de opsomming van harde feiten moest aantonen dat de vrouw niet meer wist wat ze deed of geen andere uitweg meer zag om uit de hel weg te geraken dan het blauwe gif E605 in de mond van haar verdoofde echtgenoot te gieten.
Maar de deuren van de zaal bleven open, de voorlezing van het document leidde tot onrust.
Ik lees in mijn boek uit 1986: “de veelgeprezen Gentse assisenpleiter heeft met een vuurspuwende akte van verdediging deze moordzaak opgetild tot een principekwestie die niemand onberoerd kan laten. De feiten werden niet ontkend: moord met vergif en een poging om te laten geloven dat het om zelfmoord ging. Maar als het waar is wat de beschuldigde vertelde, moet een vrouw zich binnen het huwelijk onderwerpen aan alle seksuele eisen van de echtgenoot, zelfs wanneer die ziekelijk zijn? Aan de hand van allerhande getuigenissen wilde de verdediging aantonen dat het slachtoffer leed aan een ernstige vorm van hyperseksualiteit. Herhaalde malen per dag wilde hij de geslachtsdaad stellen zonder rekening te houden met de wensen van zijn echtgenote. In openbare zitting werd alles bij naam genoemd, zonder een detail uit de weg te gaan. Zowel voor de dode als voor de levende en hun families een grote vernedering.”
In de akte van beschuldiging was met geen woord gerept over deze karaktertrek van het slachtoffer en daar kwam Hans tegen in opstand op een manier die hem altijd eigen is gebleven. Het is voor de advocaat weliswaar toen niet goed afgelopen. Zijn cliënte werd zo waar tot de doodstraf veroordeeld, hoewel de aanklager ‘slechts’ levenslang had gevorderd.
Hans is hierdoor niet uit het Hof van Assisen weggebleven.
We hebben hem met zijn zelfde methodiek teruggezien in journalistieke kaskrakers zoals de ontvoering van Anthony De Clerck, de moord op Karel Van Noppen, zijn vrijspraak in de affaire Van Rie in Kaprijke, de Gentse insulinemoorden en de dubbele apothekersmoord in Gent.
Te vroeg is hij in 2015 uit het circuit van de volksrechtspraak gestapt, hoewel hij de procedure bleef verdedigen.
Voor ons, journalisten, een verlies aan altijd interessante kopij.
Een assisendag zonder Rieder was een assisendag niet geleefd.
Hij durfde neerkijken op het journaille en had daartoe soms gegronde redenen.
De andere Hans Rieder
We hebben in minder bloederige dossiers moeten wennen aan de andere, hoog-intellectuele Rieder met zijn gezondheidsproblemen en een achterdocht tegenover magistraat en media.
Ja, hij kon en kan cynisch en cassant zijn, maar het blijft verpakt in vaak eigenzinnige humor en een relativeringsvermogen dat weinigen gegund is.
Het interview bevestigt dat ik me, als stille fan, niet in hem vergist heb.
Nog alle dagen kijk in de media of ik ergens zijn naam zie.
