Ons Hoekje - Er zijn zo van die dingen waar we niet graag over zwijgen - Gust Verwerft

Zaterdag 24 augustus 2024 – Nee, ik kijk niet veel meer hoewel ik ooit jaren professioneel met voetbal bezig geweest, alle spelers makkelijk herkende en enkele grote namen zelfs persoonlijk. In mijn bibliotheek toch een plank met druksels over kampioenschappen allerhande en de woelige levens van de grootste sportfiguren. Het plezier van het kijken is weg, een voetbalwedstrijd is nu een pot mens-erger-je-niet, met technisch ongelooflijk sterke spelers, maar verstikt in tactiek, kapot geanalyseerd in de media, non-stop volgeraasd door hooggeleerde commentatoren met irritante stemmen en met geconstipeerde studiogesprekken achterna. Voetbal is nu een computerspel met de VAR als eeuwige ergernis. Ik hield van het eenvoudige en tegelijk passionele voetbal van vroeger toen ze met 11 tegen 11 speelden en er geen vervangingen waren, toen een gekwetste keeper door een veldspeler werd vervangen en een handbal/hands de eenvoud zelve was want het was alleen een overtreding als het moedwillig gebeurde. Nog dit: aan de generatie die Rik Coppens nog heeft zien voetballen, zijn al die superlatieven in de media vandaag niet besteed.

Vrijdag 23 augustus 2024 – Voorbije maandag is het mij overkomen. Het begon met het overladen van enkele boeken in een derdehandskastje en ongewild en zeker niet gepland beleefden we een tsunami met grote boekenkasten die werden leeggehaald en redeloos en daarna radeloos opnieuw werden gevuld, maar dan anders. Daarover is nu alles gezegd. Wat blijft en nog niet werd gezegd: de ravage die zoiets aanricht aan een lichaam vol van slijtage, vooral de ruggenwervels of wat daar nog van is overgebleven. Al tientallen jaren sukkel ik daarmee en geen klein beetje, zoals te zien op akelige scans en te lezen in medische rapporten, vol van de moeilijkste woorden. Een onomkeerbaarheid die mij alsnog niet weghoudt van de Kettlerloopmachine of verre en snelle voettochten tot 20 km. Joggen, dat is er almaar minder bij. Volstrekt af te raden: zware lasten heffen, onhandige dozen verplaatsen en met gestrekte armen boeken uit de hoogste rekken halen. We hebben de hele week niets anders gedaan dan al dat verbodene. Goddank dat er medicijnen bestaan, heel straffe zelfs.

Donderdag 22 augustus 2024 – Nee, nee, niet meer over de grote boekendans op ons kantoor, dat zou vervelend zijn. En ook niet over de politieke ego-dans in de Wetstraat. Ditmaal niet over boeken en niet over wat ge allemaal vindt bij het verplaatsen van zo veel bedrukt papier, dingen waar ge zelfs niet naar op zoek waart terwijl ge anderzijds niet vindt waar ge wél naar op zoek zijt. Zoals dozen en albums met foto’s, echte foto’s van personen van wie de grafconcessies al lang verlopen zijn of van de kinderen, nadien de kleinkinderen die ondertussen zelf al kinderen hebben. Bij de foto’s van de kleinkinderen twijfel ik soms of het nu Antje of Aagje of Tibo of Caro is. Want ze leken allemaal zo op elkaar. Maar daarover vandaag niet. Over wat dan wel? Over het stof en klein vuil dat zo’n opruim veroorzaakt. Het stof van tientallen jaren legt zich als dunne ijzel op tafels, zetels en stoelen en veroorzaakt droog gehoest. De verre wandeling die ik me had gegund heb ik omgeruild voor een te lange en onhandige manipulatie met water, spons, zeemvel en droogdoek. Mijn rug is gebroken maar de rust is over mij neergedaald. Gezonde rust, niet de eeuwige rust, dat is iets voor later.

Woensdag 21 augustus 2024 – Ik val in herhaling, maar toch nog iets over de boeken die mij tijdens deze opruim-dagen vanuit mijn eigen kasten en rekken overvallen en mij rusteloos maken. Over de vele meters pocketboekjes, zowat 18x10x1 cm en vanaf 1955 jarenlang voor twintig frank (0,50€) per stuk bijeen gekocht met zakgeld en schaars spaargeld. Een nieuw format waarmee uitgeverijen toen geleerdheid en literatuur voor weinig geld tot bij de mensen brachten. Hoe jong ik ook was, elke week kocht ik één of twee boekjes, naargelang de stand van mijn beurs. Wij waren simpele mensen, het zakgeld was even simpel. Ik verzaakte vaak aan het dessert zaterdag, zondag en feestdag maar kreeg van mijn ouders de tegenwaarde van de gebakjes in contant geld. Om boeken te kopen. Alles en nog wat kreeg ik bijeen gelezen. Caryl Chessman, gestorven in de gaskamer na een jarenlange juridische strijd. Théo Fleischman over ‘De ontsnapte van Sint Helena’, over Memling, over Rubens, over Rembrandt, Guido Gezelle, over het zonnestelsel, over hoe eenvoudig wiskunde is, over chemie en fysica, het Prisma-Atletiekboek, alle denkbare pockets over klassieke muziek en de bio’s van de componisten, over John Kennedy toen hij veelbelovend en niet vermoord was en, om hier te stoppen, alle woordenboeken in alle gangbare talen. Alles is ondertussen qua data achterhaald of als woke afgevoerd of totaal vergeten. Die pocketboekjes hebben hier twee dagen gereed gestaan om te worden afgevoerd om door het vuur tot stof en as te vergaan want er is nu het internet. Totdat de verslavende geur van dat oude papier het hele kantoor vulde. Ieder boekje eerlijk verdiend door versterving, een woord dat toen nog bestond. Boekjes die ik vaak nodig had om mijn gelijk te halen. Ze staan hier nog altijd. En ze zullen hier nog lang staan. Ik laat mijn sentimenten niet amputeren.

Dinsdag 20 augustus 2024 – Is het echt al de 20ste augustus? Nooit is het zo snel gegaan, nooit was hier zo weinig zon, nooit waren hier zo veel wolken. En daarom stelt een mens een verre wandeling eventjes uit om eerst op kantoor nog een paar kleinigheden “goed te leggen”. Dat “eventjes” duurt dan een volle dag, ongewild en niet gepland. Vrachten dossiers die in de nevelen van de vergetelheid waren beland en mappen over moorden waarover nooit alles zal gezegd zijn. Tel daarbij een meter knipsels die destijds hadden moeten gelezen worden, maar moesten wachten op kalmere tijden die er nooit kwamen en nooit meer zullen komen. Zoals lijken worden verast en uitgestrooid, zo worden papieren versnipperd en later door IVEG verbrand. Ruim tien plastic bakken, vol met een intellectuele erfenis waaraan ieder helderdenkend mens op voorhand verzaakt. Als ge aan zo’n opruim begint, dan kan stoppen niet meer want hoe meer kasten en schuiven je opent, hoe angstaanjagender de situatie wordt. En we zijn niet eens halfweg en volgende week zorgt justitie voor de eerste lading toeters en bellen.

Maandag 19 augustus 2024 – Ik was er misschien beter niet aan begonnen. Een mens haalt er een tweede en een derde extra boekenkastje bij met de bedoeling “later” of “als er tijd voor is”, alles te rangschikken, zowel qua thema als voor het oog maar het blijft daar niet bij. “Tijd” die ik nooit heb en een “later” dat zo dicht bij is. In vijf andere kasten hoor ik eindeloos veel boeken smeken om gelezen of herlezen te worden en om eveneens in de nieuwe, nu open kast te mogen staan, een soort van etalage op kantoor. Een hele vakantiedag is een mens daar mee bezig en finaal staan we nergens want ge hebt weken nodig om alles te klasseren, met respect voor de soms vreemde formaten van boeken. Inmiddels heb ik een boek ontdekt van Ernest Claes waarvan ik niet wist dat het ooit geschreven was. De man blijkt jaren en jaren journalist te zijn geweest voor buitenlandse kranten. Ernest Claes niet als verteller maar als treffend politiek analist. Een andere niveau dan wat we hier krijgen opgediend.

Zondag 18 augustus 2024 – Het is ooit begonnen met enkele pocketboekjes op een boekenplankje aan de muur. Honderd winkels en duizenden gekochte en geërfde boeken verder, hebben we voor de laatste keer een kast erbij gesleurd, voor geen geld meegebracht uit Opnieuw&Co. Het zal dagen, nee weken duren en alle geduld opgebruiken om deze bibliotheek ooit soort bij soort geschikt te krijgen. En dat gaat niet lukken. We hebben geen muren meer om kasten tegen te plaatsen. Voor het eerst gaan we boeken wegdoen, te beginnen met thrillers. Meestal goed geschreven en een verrassend plot, maar een triller lees je slechts eenmaal, want je kent de afloop. Volgende liquidatie: karakterboeken die me niet konden boeien en boeken, geschreven in een andere taal of vertalingen. Er komt een moment dat je goed beseft dat er boeken zijn die je nooit meer zal lezen of herlezen en je er in de familie niemand een “plezier” mee kan doen. Tijd voor actie.

Zaterdag 17 augustus 2024 – Je merkt aan alles dat de vakantietijd uitdooft en het we het zullen moeten stellen met de herinnering aan de weinige zonnige dagen. Na Pukkelpop doet de laatste feestganger het licht uit. De kranten ontwaken, er is opnieuw veel ruimte voor moorden, onopgelost of niet en voor politieke schandalen, opgeblazen of niet. De sportpagina’s doen wat ze niet kunnen laten: voetbaltrainers in last brengen en laten buitengooien. Zoals Het Laatste Nieuws én Marc Degryse al een tijdje tekeer gaan tegen Nicky Hayen, is schande en schaamte voorbij. Omwille van het smeer. Er worden opvallend veel pleziertjes gedaan.

Vrijdag 16 augustus 2024 – Tijd voor kleine geneugten, zolang het nog kan. Vluchten kan niet meer. Na twee dagen is de zon verdwenen en de hemel is weer Belgisch grijs. Verhoogde rekeningen vallen opnieuw binnen, regeringsonderhandelingen zitten weer ‘strop’, de angst voor een nieuwe kwaal – apenkokken uit Afrika – wordt aangestuurd, er zijn straks drieduizend leerkrachten te weinig en de gazet rekent uit dat veertig van de beste Belgische voetballers in het buitenland sjotten en wonen. Toch een opsteker: Wout Van Aert gaan ritten winnen in de Vuelta en Thibau Nys heeft zijn ritten al gewonnen in Polen.

Woensdag 14 augustus 2024 – Het beste is voorbij. Nog een feestdag en een brugdag en dan zullen we zien dat er twee maanden na de verkiezingen niks veranderd is en niks zal veranderen. Het is opnieuw alle dagen voetbal, de belastingen worden weer verhoogd, ze willen de spaarboekjes leeghalen en ze gaan het zo lang mogelijk uitstellen om een nieuwe regering te vormen. Misschien is dat zelfs daarna niet meer nodig want alles wordt geregeld en beslist door de Naamlozen en Onverkozenen van Europa. Inmiddels blundert justitie verder door een rijverbod niet af te leveren, gevaarlijke types niet op te sluiten bij gebrek aan plaats. Alleen onze huisdieren laten ons nooit in de steek. In oktober zijn er weer verkiezingen maar ze zijn ditmaal niet verplicht.

Dinsdag 13 augustus 2024 – De dag na de jaarmarkt, kermis en koers en de jaarlijkse terugkeer naar het geboortedorp. Om te zien wie en wat er is overgebleven van wat ooit in mijn gedacht levenslang zou blijven duren. Deze feestdag smaakt niet naar nog. De voorbije jaren was het al minder, nu helemaal niet meer. Veel goede bedoelingen, maar weinig volk langs straten en op pleinen, een kermis zonder attracties, een klein geworden wielerkoers met een te sterke vooraf-winnaar, de stilaan fatale inteelt bij de VIPS en treurnis, daarna berusting bij alweer zo veel afgebroken woningen en verdwenen winkels. Het momentum beleefden we in de straat waar ik de eerste twintig jaar van mijn lang leven heb gewoond. Kleine huurwoning in 1962 moeten verlaten voor grootste werken die er nooit zijn gekomen. Huisjes tot vorig jaar zinloos leeggestaan en nu vervangen door een hondenweide. De beesten aldaar kunnen er maar gelukkig mee zijn.

Maandag 12 augustus 2024 – Voor iedereen, allez bijna iedereen, de laatste vakantiedagen en pas nu begint het goede weer met veel zon, blond schuimend bier, weinig kledij en geen regen. Vandaag zullen er een paar neervallen van de hitte maar het kan niet anders. Tegelijk de eerste dag zonder Olympische Spelen en het werd tijd want er is zo veel werk en er zijn nog zo veel beloofde bezoeken alweer uitgesteld. Wie denkt dat hij de hitte aankan, begeve zich vandaag naar het vroegere boerendorp Wilrijk dat volledig opgeslokt wordt door de misdaadstad Antwerpen en waar nu ook geregeld bommen ontploffen. In de late namiddag is er nog zoiets als een dernykoers met Gekende Vrouwen en later een vuurwerk. Het laatste vuurwerk in menig leven. Ik zal tot het laatste moment aarzelen om te gaan maar de gekende doden op het kerkhof zouden zich afvragen waarom ik er dit jaar niet ben.

Zondag 11 augustus 2024 – Dit moet de laatste dag zijn van het dagelijks uren-en-uren-en-uren tv kijken en surfen om zo veel mogelijk mee te maken van deze Olympische Spelen die toch eventjes oorlogen, staatsschulden, Belgische Politieke Spelen, de verhitte aardbol en raadselachtige ziektes deden vergeten, volgens het principe van brood en spelen. Medailles? Méér dan we zwartgallig hadden verwacht. Records? Ook méér dan voorspeld. En veel deugd beleefd aan de marathonloop van Hanne Verbruggen, een verstandig meisje uit het Pajottenland. Revelaties? Ja, Goedele Wachters op Sporza, Valérie Hardy in HLN, Hanne Mestdagh als analiste, de tattoos, het diepgewortelde geloof en bijgeloof bij atleten, de triomf van het gender-isme en de biologische waarheid dat al deze duizenden atleten qua leeftijd mijn kleinkinderen zouden kunnen zijn.

Zaterdag 10 augustus 2024 – Velen zijn moe uit bed gekomen na de thriller van de Belgian Cats tegen die vreselijke Franse vrouwen en dat fanatieke publiek. En toch hadden we niet moeten verliezen want één vrijworp minder missen of één worp méér lukken en we hadden de finale gespeeld. En had onze Franse coach géén technische fout opgelopen dan zou er geen verlenging (66-66) zijn geweest. De marathon maakt vandaag alles goed. Van Nafi en Noor zijn we al lang fan en hun prestaties zijn een nationalistische opkikker voor vorst, voor vrijheid en voor recht. De vorst zal een vol paleis nodig hebben om al onze helden en vierde-plaatsers op koffie en taart uit te nodigen en zeker onze taekwondoka Sarah Chaari niet vergeten.

Vrijdag 9 augustus 2024 – Er gebeuren belangrijkere dingen op onze onrustige wereld dan die opgezwollen Olympische Spelen maar we zijn met niets anders bezig dan met Nafi en Noor op de zevenkamp en de Cats onder de bucket. Waarbij het ons opvalt dat er geen verschil is tussen de Roemeense en de Belgische vlag, behalve voor de scherpzienden onder ons. Anderzijds, ook de slechtzienden onder ons moeten toch al gemerkt hebben dat de meeste vrouwelijke atleten platte buiken en geen borsten hebben, uitgezonderd kogelgooiers en speersmijters. Hoe meer ik er op let, hoe kleiner die borsten worden. Nochtans de meeste loopnummer worden gewonnen of verloren met een tepellengte verschil. Ondertussen heerlijke atletiekcommentaar van Eline Berings (37), die rechtlijnig de “ij” blijft uitspreken als “ee”, zoals het een echte Gentse betaamt. Bleeven veef minuten speet en arbeet,

Donderdag 8 augustus 2024 – Bewolkt uiteraard, maar daar gaat het vandaag niet om. Wel om de Olympische Spelen en de bijna-alle atleten te voet, op de fiets, in het water of in de lucht, die zich onherstelbaar laten verminken met tattoos, de ene al wat grotesker dan de andere. Zelfs de mooiste vrouwenlijven worden met onwisbare inkt vernield. Ik hoop vandaag bij de zevenkampers toch nog enkele ongeschonden lichamen te zien. Ondertussen schrijft Herman Brusselmans columns, ter ere van zijn naamsbekenheid en lezen we in HLN een even verbluffend als verhelderend artikel van alleskunner Erwin Verhoeven over de Algerijnse bokser/bokster Imane Khelif. Om te eindigen met goed nieuws: alle Olympische atleten hebben perfecte tanden. Het is ooit anders geweest. Anders dan mijn generatie met gaten of plastiek in de mond omdat tandartsen toen én duur én beulen waren.

Woensdag 7 augustus 2024 – Rare zomer, dat wel. Hier om 10 u. nog het licht aan om iets te kunnen lezen. Primo, altijd licht verteerbaar, het steekt misschien niet zo nauw, maar er wordt toch niemand mee gekwetst. Slecht nieuws voor de fans van de hamburgertenten die de oorzaak zouden zijn van de vele dikke vetbuiken, dubbeldikke hangborsten, dikke tafelpootbenen en uitgezakte billen rondom ons heen. De regering gaat iets doen tegen obesitas in Vlaanderen door het de fastfoodketens zo moeilijk mogelijk te maken. De Olympische Spelen blijven een festival van de mooiste jonge mensen in wie hun landen miljarden investeren om hen sneller te laten lopen, fietsen en zwemmen, hoger te laten springen en harder te laten boksen. Veel geld dat er eigenlijk niet is.

Dinsdag 6 augustus 2024 – Terwijl we worden meegesleurd in de sportwaan van de dag, storten alle beurzen ter wereld in en dit met gigantische financiële gevolgen voor iedereen, althans voor de gewone mensen die wij toch maar zijn. Dat wordt een vloedgolf aan prijsverhogingen totdat de armoede toeslaat. Het zal voor velen een laatste betaalde vakantie zijn geweest. De tuin is al langer onze vakantie waar we helaas niet meer kunnen genieten van de stilte door luid pratende buren achter de hoge hagen. Stilte is een onbetaalbare luxe geworden, zelfs dat. Ondertussen blijven de media, bij gebrek aan anders en beter, zogeheten ‘nieuws’ opblazen tot wanstaltige afmetingen. Dat het volledige dossier van kwajongen Eddy Snelders naar de media wordt gelekt, staat haaks op de plichtenleer van de betrokkenen.

Maandag 5 augustus 2024 – Remco, Wout en Lotte. Daar waren we zeker van, maar volgens de gazetten zouden er nog veel meer medailles gewonnen worden. Niet dus. Nee, de Olympische Spelen vallen niet tegen voor het kleine België. Het zijn de media die ons, om commerciële redenen, hebben willen laten geloven dat het véél méér zou zijn. Alsof een serieuze mens dat nog gelooft. Wat ons opvalt: de atleten drinken water uit de Aldi, een geruststelling. Nog iets: zullen we ooit nog zo veel perfecte lichamen bijeen zien? Slank, perfecte taille, lange benen en stevige billen, verpakt in een minimum aan textiel. I love this Paris in the summer.

Zondag 4 augustus 2024 – Remco Evenepoel dus, met Wout Van Aert alweer in een dienende rol. Het is een speciaal geval, deze Remco, een jongen met sympathieke nuchtere ouders, zo te zien en te horen op tv. Die jongen zal nog veel koersen winnen, als een wonder van de natuur. En dan was er tegelijk onze Cats zonder handschoenen en onze boksmadame, nog zo’n sterke persoonlijkheid. Wie haar in een donkere straat lastig valt, zal er niet goed van zijn. De emo die door Olympische Spelen wordt opgefokt, laat ons eventjes alle bommen en granaten in de wereld vergeten. Maar ze ontploffen nog alle dagen en overal.

Zaterdag 3 augustus 2024 – Wolken, waar blijven ze die halen? De dag blijft hier grijs en het zal niet het laatste grijs zijn, wordt voorspeld. Op de Olympische Spelen zullen we iets minder medailles halen dan wat in de gazetten stond te lezen, maar het beste moet nog komen. Verder lezen we alle dagen verhaaltjes over Karl Vannieuwkerke, groot vakman in de media en bedreven in het spel van de liefde. Je zou het hem niet aangeven, eerlijk gezegd. Ondertussen heerst overal het Kwaad: moordpoging langs het jaagpad in Olen door een goede bekende van het gerecht, een ongeziene reeks diefstallen en inbraken in Wilrijk en ontploffingen in Kontich, Deurne en Mortsel. Allemaal voortekens.

Vrijdag 2 augustus 2024 – Juli voorbij, augustus begint. Misschien is het hier nu het beste moment om de blaffeturen naar beneden te laten en het winkeltje een tijdje te sluiten want we hebben nog veel te wandelen, veel te lezen, veel op te schrijven en heel veel in containers te gooien. Er gebeurt in de wereld zo veel tegelijk en een mens wordt er onrustig van en heeft geen aandacht meer voor de kleine goede dingen die er altijd zullen zijn zoals de heerlijke lach van een kind, de dankbare glimlach van iemand die geholpen wordt, het goede gevoel na leuke babbel.

Donderdag 1 augustus 2024 – Zoals we onszelf ieder jaar opnieuw beloven, nemen we vanaf die dag een beetje rust en zo veel mogelijk afstand, maar het lukt zelden, want er gebeurt zo veel. We lezen dat het onderwijs opnieuw serieuzer gaat worden met leerlingen en leerkrachten die zonder fouten kunnen schrijven, opnieuw kunnen rekenen, een opstel maken en spreekbeurten houden. We zijn de Olympische Spelen al beu maar ze moeten nog beginnen en in het kleine Hove ontploffen nu ook al voordeuren en auto’s. In Het Laatste Nieuws onderzoekt Erwin Verhoeven de kwaliteit van rivieren en zwemwaters. Lezen!

Woensdag 31 juli 2024 – Behalve voor langdurig werklozen, zieken en nieuwkomers zijn de dagen congé opgebruikt en is het vanaf nu opnieuw serieus. Ondertussen wordt in een bang makende stilte een nieuw België ineen geknutseld met een rijbewijs op punten, duurdere gas en duurdere grote warenhuizen, alles-genezende spuitjes, gebaggerde waterlopen en minder ongedierte. Tegelijk wordt een extra-oorlog aangekondigd in het Midden-Oosten, minder defecte vliegtuigen in Deurne en miraculeuze transfers voor Club Brugge.

Dinsdag 30 juli 2024 – Ja, het is warm. Ook voor de Cats op de Olympische Spelen. Ze zullen nu straffe toeren moeten uithalen tegen USA en Japan. En zonder commentaar van Eddy Demarez. Terwijl de bevolking in congé is, is Bart De Wever bezig met te proberen het bankroete land te hervormen. Hij wil iets doen aan de pensioenen, de index, de ecocheques, de maaltijdcheques, de macht van de vakbonden, de dop, het leefgeld en het profitariaat. De andere partijen zijn “tegen”, dat is nooit anders geweest. Ondertussen blijft de Seine onbezwembaar en worden in binnen- en buitenland moordende messentrekkers gemeld en wordt er overal gebombardeerd.

Maandag 29 juli 2024 – De mensen die vandaag opnieuw moeten gaan werken, maken het nu mee dat vandaag de échte zomer begint met volle zon, geen wolken, geen regen en amper wind. Binnenlands politiek nieuws is er ook niet en dat is verdacht. Dat wil zeggen dat er allerhande dingen worden onderhandeld en afgesproken die als een verrassing op zullen neervallen op een moment dat het te laat is om te protesteren. Ooit zullen we bijvoorbeeld op een ochtend op de radio in ‘De Ochtend’ horen ons dat ons Hof van Assisen werd afgeschaft want het domme volk krijgt een beetje te veel praats. Inmiddels worden we vanuit Parijs verwend met een malse regen aan medailles.

Zondag 28 juli 2024 – De eerste medailles zijn binnen en we hebben lekker mee gek gedaan, opgezweept door Karl en José, alsof er de vorige avond geen heiligschennis werd gepleegd tijdens de openingsceremonie van Les Jeux Olympiques. Vandaag de grote entree van een verarmd Antwerp en ongerust uitkijken naar sec nieuws over meer bombardementen, meer vertragingen van de treinen, meer geweld in onze steden, hogere belastingen en minder subsidies. Maar vooral: er wordt een zonnige dag aangekondigd, zonder wolken, zonder regen en zonder onverwachte overlijdens. We hopen dat het waar mag zijn.

Zaterdag 27 juli 2024 – De voetballerij is opnieuw begonnen en vanaf nu moeten we volle twee weken naar de Olympische Spelen zitten kijken en, op verzoek, mee onnozel doen wanneer de vele medailles die we gaan winnen ook gewonnen worden. Het onnozel doen was er al met de openingsceremonie die zo flauw begon dat ik niet verder heb gekeken wat spijtig is, zeggen ze, want daarna is Celine Dion nog komen zingen om het heiligschennis goed te maken. Benieuwd hoeveel atleten een valling hebben overgehouden aan die malheureuze boottocht.

Vrijdag 26 juli 2024 – Voor de meeste mensen is de congé vandaag voorbij, voor de anderen begint het vandaag. Het is alweer veel te snel gegaan en echt goed nieuws valt er niet te rapen. De wereld trilt van de conflicten waar geen oplossingen voor bestaan en in eigen land worden in stilte allerhande zogeheten oplossingen gezocht om de tientallen miljarden schulden min of meer te beheersen. Een probleem waar alleen de oude mensen mee bezig zijn. De jeugd feest, reist en geniet zoals nooit tevoren.

Donderdag 25 juli 2024 – De duizendste dag met een goeddeels grijze hemel en decibels alom want we krijgen er nu het sympathieke Sfinksfestival in Boechout bij. In de gazetten vinden we bijeengeschraapt nieuws over dure mosselen, een virusplaag door herbruikbare drinkbekers, het dreigement om gemeenten te laten verdwijnen tegen de wil van het volk in en over les Jeux Olympiques in Het Laatste Niefs dat om die reden Erwin Verhoeven inschakelt voor verslaggeving omdat hij zo goed Frans verstaat en en zelfs spreekt.

Woensdag 24 juli 2024 – Als er geen groot nieuws is, dan wordt klein nieuws plots groot gemaakt omdat de mens vandaag niet zonder slecht nieuws kan. Spijtig voor Goedele Liekens (61), ooit miss Belgium geweest, maar altijd verstandig gebleven. Geen gemakkelijke madame, zeker niet, maar ze heeft de Vlaming en de Hollander een pak slimmer gemaakt, dan toch zeker in bed. Velen hebben hun langer genot te danken aan de tips van Goedele. En dat ze nu een tijdje senator mag zijn, is dat zo erg? De blauwe afgunst druppelt van de muren.

Dinsdag 23 juli 2024 – En plots is daar, om commerciële redenen, de jonge, aanlokkelijke Kamela Harris (59) als straffe madame die Amerika nog ‘greater’ gaat maken dan Donald Trump, de oorlog in Oekraïne gaat winnen, Poetin de adem gaat afsnijden en alle soorten Chinezen uit de United States zal verdrijven. In de gazetten schrijven ze er op los, alsof ze deze madame al jaren persoonlijk en intiem kennen. Behalve dan Erwin Verhoeven in Het Laatste Niefs, het enige artikel dat we vandaag geloven.

Maandag 22 juli 2024 – Na een kleurloze nationale feestdag met een verschrikkelijk tv-programma als Party For Belgium, een historische maandag met het gênant afserveren van Joe Biden (81) als kandidaat-president. Een slag in het gezicht van vele oude mensen die nu, meer dan ooit, beseffen dat ze te lang leven en er al lang niet meer bijhoren en zelfs een last zijn geworden. Het staat ons, op de ene of de andere manier, allemaal te wachten op ons laatste traject naar de eeuwige jachtvelden.

Zondag 21 juli 2024, nationale feestdag, ik weet zelfs niet meer de hoeveelste keer want ik twijfel eraan of ze dat vanaf 1830 zijn beginnen tellen en of die nationale feestdagen ook werden toegestaan tijdens den grooten oorlog 1914-1918 en tijdens Wereldoorlog II 1940-1945. Er moeten toch mensen zijn die dat weten of op school geleerd hebben, maar veel zullen dat er niet zijn met de kwaliteit van ons onderwijs, tegenwoordig. Enfin we zien foto’s in HLN van de koninklijke familie in schone kledij en nog een defilé aan wat er hier nog is overgebleven aan oorlogsgerief nadat we het beste uitgedeeld hebben. En de Tour, die nooit spannend is geweest, is straks ook voorbij. Genoeg is genoeg.

Zaterdag 20 juli 2024 – Het is warm, zelfs een beetje te warm, ze zeggen dat het gaan onweren en er zijn de zomerse Loch Ness-berichten over tijgermuggen, grote wespen, onverwoestbaar onkruid, corona-dat-de-kop-opsteekt, voor een fortuin aan corona-gerief dat vernietigd werd en over nog maar eens nieuwe spelregels in het voetbal. Maar, niet te vergeten, het geld dat bij de staatszender VRT langs ramen en deuren wordt gegooid om de onze vedetten te kunnen blijven betalen. Allemaal niet niet zo erg, zo lang we maar gezond blijven en ons eten kunnen betalen.

Vrijdag 19 juli 2024: weer een dag die later als ‘historisch’ zal worden beschreven, een dag die de loop van de geschiedenis veranderde. Lieveling Koen Wauters heeft een nieuw lief en het mag op het eerste blad van de gazetten staan. Komt daarbij vandaag de zekerheid dat de veelgeplaagde Amerikaanse president Joe Biden (81) officieel covid-ziek werd verklaard en afgezonderd van de andere mensen. Wat een eervol einde is zodat zijn vicepresident Kamala Harris beleefd kan overnemen en iedereen tevreden is. Voor het overige geraken ze de toegangstickets voor de Olympische Spelen niet kwijt, wat toch een slecht teken is.

Donderdag 18 juli 2024 is weer zo één van die dagen waarvan je denkt dat alles rustig en onder controle is. Tot er plots van alles gebeurt. Zoals de melding dat je boek onverhoopt vroeger gedrukt is en op je ligt te wachten. Of zoals de rit in de Tour, voor het eerst echt spannend en met een winnaar als Victor Campenaerts, volbloed Antwerpenaar zoals makkelijk te zien en te horen. Hij veroorzaakt een onvergetelijk tv-interview in drie talen, en met vrouw en vers kind Gustave erbij via FaceTime. Geef ons in de sport nog veel figuren als Victor Campenaerts, nooit saai, altijd raak, altijd echt.

Het is woensdag 17 juli 2024 en de zomer blijft tegenvallen. Nog geen enkele maal in de tuin kunnen zitten om er een boek te lezen, geen late avonden op een terras want het is almaar vroeger donker door de wolken en koude nachten. Het werkt in op de mensen hun systeem en de gevolgen zijn er. Komt daarbij dat de Red Flames weer verloren, dat de politieke spelletjes weer ongegeneerd worden gespeeld, dat de coureurs een nog toegelaten vorm van bloeddoping gebruiken om sneller te rijden zonder moe te worden en in de Grootste Gazet voor de duizendste maal commerciële twijfelzaaierij staat over de schuld van Els Clottemans en haar parachute.

Ik stap er vaak langsheen maar nu ben ik voor de eerste keer blijven stilstaan Een grijze avondlucht voor een ideale foto. Niemand te zien, iedereen gevlucht voor het onweer dat er inderdaad is gekomen. We hebben ondertussen, in alle stilte, al twee of drie nieuwe regeringen geÏnstalleerd in België. De te kleine, te dunne en te mollige Red Flames spelen straks tegen Spanje en de gazetten kondigen allerhande plagen aan: vallingen, muggen, mieren, duur voedsel, besparingen en belastingen. Een mens mag nooit eens meer gerust zijn.

Laat mij maar iedere dag kilometers en kilometers wandelen langs de dreven, in de parken en op de fietsostrades, zolang en zo ver maar kan. Een rugzakje met drinken en wat eten mee, weg van het nieuws, los van telefoontjes en berichtjes. En waar het kan, positieve gedachten plukken. Wat er in de wereld gebeurt, daar kunnen we toch niets aan veranderen. De prijzen worden overal uitgedeeld, zonder ons.

Dat we zoiets nog moeten meemaken. Een historische Quatorze Juillet met de moordaanslag op Donald Trump, gepleegd door een haastig doodgeschoten Amerikaanse snotneus met een geweer, gelegen op een dak vlakbij een verkiezingsmeeting in Pennsylvania. Die foto gaan we duizenden keren zien en er zal nog jaren over geschreven worden. Mijn generatie heeft al veel moorden en moordaanslagen live op tv gezien. Het wordt bangelijk. Alle andere nieuws verbleekt bij dit Amerikaans event, ook de chips in het gezicht van Pagacar en Vingegaard in de Tour, de politieke bluf bij de onderhandelingen over een nieuw gouvernement en de dure groenten. – foto evanvucci – APNews

Omdat er weinig nieuws is en omdat het slecht weer blijft, hebben ze het in Het Laatste Niefs over het meisje dat tegenwoordig op de nationale zender sportprogramma’s mag presenteren en sportnieuws mag komen voorlezen en zelfs al langs de lijnen van een voetbalveld staat om mensen buiten adem iets te laten zeggen. Een mooi meisje van deze tijd en slim, dat zeker, en zelfs uit Leuven. We hadden niet anders verwacht want we horen het aan die opgefokte rrrr, die bij andere serieuze mensen rillingen veroorzaakt. Dit meisje is fier op haar rrrr, zegt ze zelf en ze zal er niets anderen veranderen want ’tegenwoordig is een huig-r niet meer verboden bij de VRT.’ Men zegge het voort. Voor het overige blijft Joe Biden zich verspreken zoals veel mensen, maar dat staat dan niet in de krant. We lezen verder dat er een wegenvignet in Wallonië komt en dat alles nog veel erger gaat worden dan het al is.

Amaai, dat belooft weeral! Slecht weer, onweders, overal water en veel slecht nieuws in de gazetten. In Wallonië wordt alles kosteloos, gaan de taksen en belastingen serieus naar beneden en zullen binnen TIEN jaar alle schulden weggewerkt zijn, zoals in de Sprookjes van 1001 Nachten. In Boom zijn ze Tomorrowland aan het opbouwen, goed voor Veel Lawaai, tot 40 km verder te horen als ode aan onze cultuur. In de gazetten staat dat de doktoors niet genoeg verdienen en bijklussen om een derde villa te kunnen afbetalen. Voor het overige onthouden we dat onze Elio di Rupo zijn eed aflegt in het Europees parlement, kwestie van een zakcentje tijdens zijn oude dag. Ondertussen vuurke-stook tussen Vooruit en CD&V, “in het belang van de mensen”.

Eenen historischen Elfsten Juni, inderdaad. Bart De Wever formateur, de Audifabriek sluit, Joe Biden blijft nog een tijdje, de Russen hebben betere wapens dan het Westen, horeca en winkels zijn kaduuk door het blijvende slechte weer, Isolde Van den Eynde schrijft tot de stukken eraf vliegen, Bart De Roover Kamervoorzitter, Paul Van Tigchelt legt den eed af in de Kamer, advocaat Jan De Man wil burgemeester worden in Schoten, de zon schijnt en er is weinig wind. Dit alles op den Vlaamschen Nationale Feestdag. Men zegge het voort.

Ja, inderdaad, dat was nog eens een goed ouderwets onweer, lang op voorhand aangekondigd na een hete dag. Een uitgeleefde kerktoren in Heffen is verdwenen en de pannen werden van slecht gelegde daken geblazen. Zoals altijd breken ook takken af en worden zieke bomen omver geblazen. Dat is altijd zo geweest en hoe dunner de bossen hoe meer bomen zullen breken. Spijtig dat er een kindje eraan is gestorven in het Zoniënwoud met een zware tak die op een kinderkoets viel. Morgen beter.

Het zijn onze zaken niet en toch wordt dit ‘nieuws’ breed en herhaaldelijk uitgesmeerd op alle soorten van commercieel bedrukt papier. Daarbij komt dat de titel een beetje tegengesteld is aan de inhoud van het artikel. Het zou gaan om wat ‘de mensen’ in het Kroatië ervan vinden, oncontroleerbaar maar journalistiek-technisch slim gevonden. Vorige week Karl, vandaag weer Ruben.

Alle mensen die ik gekend heb of mee gesproken heb, ze verdwijnen één na één, en steeds sneller. Zo ontstaat een nieuwe leefwereld die je zelf niet gewild hebt en die almaar sneller leidt naar een vorm van een onbegrepen eenzaamheid bij oudere mensen. Tot je alleen overblijft met je eigen gedachten die niemand meer interesseren want niet-meer-van-deze-tijd.

Grote enquête? Dat zijn zo van die flauwe, nee laffe artikels waarmee wordt ingespeeld op het ongenoegen van supporters die door de gazetten werden wijsgemaakt dat we een superploeg hadden en superspelers en een supertrainer. Uiteraard zijn die supporters nu ontgoocheld waar door wie werden ze belogen? Geloof nooit gazetten.