Eerst een handvol moraliteitsgetuigen en dan eindelijk de vier pleidooien en het requisitoir van de aanklager.
Akelig als volksjury nu al te moeten horen dat ze vannacht per taxi naar huis zullen worden gevoerd.
Marieke Linthout (1983) is de directrice van het prison in Dendermonde. Marieke heeft een zeer gunstige indruk van de beschuldigde.
De lange Sabrina (35) uit Torhout was een tijdlang een goede FB-vriendin van Stefaan De Smedt, toevallig via een chatgroepje van singles. Ze is er tijdig mee gestopt want ze voelde dat hij te veel wilde. Hij is wel eens aan huis geweest en zij bij hem, zonder samenslaap.
De relatie is min of meer kuis gebleven want als maagd vond hij niet de juiste plek. ‘Hij kon beter chatten dan zelf iets te zeggen.’
Andere halfbroers en halfzussen passeren hier om te bevestigen dat ze hem – inderdaad – niet als hun broer beschouwen en hem nauwelijks kennen binnen de aparte gezinssituatie met een vader die tweemaal gehuwd was en een stiefmoeder met drie dochters. En dan was er de erfenisproblematiek waardoor Stefaan en zijn moeder het huis uit moesten want het werd verkocht.
Jef Vermassen haalt uit elke getuigenis de slechtste elementen voor Stefaan.
Omdat het vandaag niet lang genoeg kan duren is er om 10:15 al een pauze en rennen de rokers naar buiten. Alweer 20 minuten…
Ondertussen wordt zijn Chris, ploegbaas van de Groendienst overdadig lang uitgevraagd over allerhande jachthabitudes. Er wordt gênant veel gelachen, ooit was dat ondenkbaar tijdens een assisenproces.
Interessantse, goedgelovigste en vlotste uitleg komt van een zelfverzekerde Evelien (1990), zijn nieuw lief, een moeder van vijf kinderen, de dochter van een halfzus van Stefaan. Ze kende hem nauwelijks, behalve via chats, ze hebben mekaar één keer gezien en gekust, daarna de telefoontjes vanuit de gevangenis en de bezoeken, ook min of meer intiem, zonder dat er echte problemen zijn.
Een in-gedachten-gelukkige vrouw de nu op de getuigenstoel wordt afgekraakt door Jef Vermassen, daarna door de andere advocaten, en uitgelachen door de zaal. Het duurt lang voor de voorzitter ingrijpt.
Stefaan en Evelien betuigen mekaar in de zaal pathetisch hun liefde.
Vijfde procesdag en procesnacht.
Eerst een pittig, interessant en sober pleidooi van Emeline Vanhooren die het had over een dader die zijn slachtoffer laat stikken in haar bloed.‘Hij legde de chauffeurszetel naar beneden terwijl hij met de zwaargewonde Sandra wegreed. Om haar zeker te laten stikken…?’
Na 90 minuten besluit Jef Vermassen een emotioneel pleidooi in zijn gekende stijl dat hij inzette op het thema van stille-waters-stille-gronden. Jef gaf een interessant detail: Sandra kon bij het vrijen niet op haar rug liggen na de vele operaties wegens cystes in de bilspleet.
Jef heeft alvast een heel goed doel bereikt: de mama van Sandra die na de moord nog nooit heeft kunnen wenen en 25 kg vermagerde, begon tenslotte luid te wenen in de armen van familieleden en van Jef Vermassen. De lang verwachtte catharsis.
Nog een advocaat, Tom Declercq, ziet torenhoge voorbedachtheid een emotieloze dader, een genadeloze leugenaar, een verwoest gezin en de blijvende kwelling voor haar zoon en de weduwnaar Thomas.
Vierde advocaat Erik Langerock pleit een proces-binnen-het-proces over eeningewikkelde erfeniskwestie die voor spanningen heeft gezorgd bij de negen kinderen uit twee samengestelde en uitgebluste huwelijken. En over het grote gelijk van halfzus Kelly om te rapporteren dat hij zijn wapen al dagen eerder had gereed gelegd en de moord in WhatsApps werd aangekondigd.
Na een toch alweer lange rookpauze voor enkele verstokte juryleden, eindelijk de beurt aan de lange, slanke openbare aanklager Pieter Moyaert die rustig en op minder dan 40 minuten het volledige verhaal vertelt, de zoveelste keer alsof het de eerste keer is. Hij merkt enige flagrante leugens op bij de beschuldigde en kan niet anders dan besluiten dat Stefaan Sandra heeft gedood, opzettelijk en gepland.
Opnieuw krijgt de volksjury een ruime rookpauze wat sommigen hun leven danig zal verkorten.
Advocaat Steven Henderickx zal nu uitleggen in welke omstandigheden alles is gebeurd en dat er toch veel kan ‘genuanceerd’ worden. Een pleidooi dat tegelijk een afrekening is met confraters die zijn reputatie, naar eigen zeggen, beschadigd hebben met leugens die hij zal weerleggen. Hij heeft tegelijk fouten in het onderzoek vastgesteld en hij somt die gretig op.
Vlot pleidooi, stevige stem en een exposé zonder in zijn papieren te kijken. Pleidooi dat vooral gaat over het leven en het karakter van de beschuldigde en dat invloed moet hebben op de strafmaat. De feiten worden niet betwist.
Hij noemt Stefaan een goeie jongen, ‘heel gevoelig’ en ‘ontredderd’ en hij noemt halfzus Kelly iemand die niet de waarheid spreekt, uit eigen belang.
Tenslotte komt de advocaat tot het besluit dat Sandra haar eigen dood heeft uitgelokt (artikel 411) door Stefaan constant aan te trekken en af te stoten.
Tijdens de replieken horen we de andere partijen de theorie van de uitlokking ‘waanzin’ noemen.
In zijn laatste woord had Stefaan De Smet het over spijt en schaamte: ‘Ik kan het als één woord omschrijven: schaamte. Om wat er die bewuste avond is gebeurd, om wat ik haar gezin heb aangedaan. Ik weet dat het voor hen een levenslange pijn zal zijn. Ik weet, spijt komt altijd te laat, maar in de gevangenis ben ik elke morgen opgestaan met wat ik die mensen heb aangedaan. (…) Het zal nooit ophouden. Ik wil mijn oprechte en allerdiepste excuses aanbieden en ik aanvaard een passende en eerlijke straf.’
