Feit – Je wordt beschaamd als je dit leest – Een ongeval dat geen ongeval was?

Geplaatst op door

Na een val met zijn brommertje geraakt Pierre Hemeryck (17) donderdagavond 7 augustus 2008 in de Smedenstraat in Roeselare zwaar gewond en dit op klaarlichte dag. Hij blijft dagen in kritieke toestand. Hij herinnert zich niets meer.

Volgens de politie achtervolgden ze de jongen om een verkeersovertreding, een gebroken lichtje.

Volgens anderen kwam hij ten val doordat de politiecombi te dicht naast hem reed en het portier moedwillig werd geopend.

Wie het boek leest en gelooft, hoeft niet te twijfelen aan wat er is gebeurd, los van alle officiële versies en ondanks de vrijspraak van de agenten, tweemaal zelfs.

Tot de laatste euro

Brigitte De Pauw (61), de moeder van zwaargekwetste Pierre, heeft tot vandaag, veertien jaar later, gestreden om de waarheid te achterhalen. Niet de juridische waarheid, maar de echte waarheid. Het heeft haar alle spaargeld gekost met het inschakelen van een rij advocaten die haar bijwijlen schandalig in de steek lieten, maar zich wel lieten betalen.

Juridisch is de zaak op Belgische bodem ten einde.
Europa kan nog, maar dat kost een fortuin en duurt misschien tien jaar.
Brigitte is poetsvrouw om te overleven.
Zo’n campagne kan ze niet aan.

Het staat nu op papier

Haar belevenissen werden in een vertelboek gegoten, geschreven en uitgegeven door Ignace Vandewalle (1966), een auteur met een goede faam.

Een boek dat namen noemt, dat processen-verbaal en foto’s aanbrengt, dat erelonen vermeldt, manifeste tegenspraken aanduidt en bewijst hoe gedateerd sommige wetten zijn.

Een dossier dat zowel de politierechtbank, correctionele rechtbank, hof van beroep en het Hof van Cassatie haalde.

Telkens blokkeert het op het ontbreken van een analyse in het labo van een bewijsstuk: de verf van het brommertje en de verf van de politiecombi. Zo kan bewezen worden of er contact is geweest. Niemand die kan, mag of durft die analyse laten uitvoeren. Nu is het te laat.

De meesten zijn BV’s

Het boek heeft me geboeid en ik heb het tweemaal gelezen.
Ik ben nergens gestruikeld over onwaarheden.
Het had zelfs iets pittiger gemogen.
Advocaat Joris Van Cauter deed de juridische eindredactie en daardoor is het boek veilig.

De meeste personages in dit boek ken ik, als gerechtsjournalist.
De advocaten Renaat Landuyt, Simon Bekaert, Paul Bekaert, Stefaan De Clercq, Dimitri Vantomme, Manu Aspeele, Louis De Groote en Hans Rieder.
De magistraten Marc Allegaert, Tom Janssens, Jean-Marie Cool, Ermelinde Vanhorenbeeck, Martin Minnaert en Francis Clarysse, als de onverbiddelijke afsluiter.

Volgens mij had niet iedereen de bedoeling de waarheid weg te moffelen.
De verouderde wetboeken en starre procedures hebben ze niet zelf geschreven.

Elke pagina weegt

Een dik boek is het niet: 115 pagina’s, maar elke pagina weegt.
Over hoe zichzelf, de groep of het systeem te beschermen.
Geen relaas over omgekochte of onbekwame hoge magistraten.

Nee, het gaat over een ijzingwekkende aaneenschakeling van klein menselijk falen door personen in uniform, te beginnen bij de laagsten in de rangorde om te eindigen bij de hoogsten in rode en zwarte toga.

En vooral over vergeten of verkeerde wetten, altijd uitgelegd in het nadeel van de gewone mens die met weinig geld op zoek is naar recht en rechtvaardigheid.

Uitgeverij b.felt.be – 20€
brigittedepauw@live.be