Dank Leo, voor de geste

Hij zou eerlang 100 jaar worden. Daarom die terloopse opmerking op Facebook. Over de afgerond één miljoen Vlaamse voorkeurstemmen voor Leo Tindemans (1922-2014) bij de verkiezingen in 1979.

“De grootste en alleszins de laatste staatsman.”
Niets dan positieve reacties op deze boutade.

Ik, die niet aan politiek doe, was één van die 983.427 voorkeurstemmers.
Waarom?
Niet alleen omdat zijn ernst, rechtlijnigheid en overtuigingskracht zo’n diepe indruk maakten.
Ook niet omdat Tindemans ooit journalist was bij Gazet van Antwerpen.
Nee, er was die andere reden.

• Keren we terug naar 1972.

In een regering Gaston Eyskens is Tindemans minister van Landbouw en Middenstand.
De krant stuurt me ijlings voor tekst en foto naar Borsbeek waar Tindemans iets komt zeggen en doen.
Een primeur, andere redacties wist niet dat de minister er zou zijn.

• Ik weet dat ik nerveus was en geen raad wist met een nieuw fototoestel.

Vooral bij het flitsen, met van die blauwe lichtblokjes die je telkens moest vervangen.
Ik kreeg de Olympus Zeiss niet scherp gesteld en ook geen lichtflits.

De notabelen gunden me geen blik.
Leo Tindemans wel.
Hij zag me bezig in miserie en hij bleef staan.
Hij kwam dichterbij en zegde “Doe rustig, meneer”.
Rustig doen, dat ging niet, integendeel.

“Misschien de aan- uitknop?” klonk zijn warme, charismatische stem.
En ja, het was die knop.
“Zo goed?”
“Dank u, meneer.”

• Nee, een mooie foto was het niet.

Maar ik had een goedbedoeld kiekje en een primeur en een proficiat van de bazen.
Foto en uitleg ’s anderendaags vooraan in de krant.

Ik denk daar vaak aan terug.
Stel je voor dat het daar in Borsbeek, in 1972, zou mislukt zijn, waar zou ik dan vandaag staan?

• De voorzichtige wandelaar

Ik heb Leo Tindemans nadien Mister Europa, eerste-minister, en minister van Buitenlandse Zaken en nog veel meer zien worden.

Veel later, toen ik dichter bij hem woonde, kruiste ik hem wel eens als de voorzichtige gekromde wandelaar die hij was geworden.
Of ik zat op dezelfde lijnbus of dezelfde tram naar Antwerpen.
Hij deed niets opvallends.
Toch herkende iedereen hem en er was respect alom.
Geen krachttermen en mensen begonnen stiller te spreken.

Leo bleef altijd aanspreekbaar, hoe zacht zijn stem ook geworden was.

• Hij overleed op tweede kerstdag 2014.

Hij kreeg in Edegem een staatsbegrafenis.
Ik heb ze gevolgd, vanop straat, tussen duizenden mensen.